ဇူလိုင္လ ၆ရက္ေန႔။ စိုင္းရွန္တစ္ ေမြးေန႔။ တနဂၤေႏြေန႔က်သည္။
ထုံးစံအတိုင္း တနဂၤေႏြမနက္ခင္းဆိုေတာ့ မနက္ပိုင္း စာက်က္ခ်ိန္ကို အနားေပးထား၏။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းတစ္ဝင္းလုံး အိပ္ေမာက်လို႔ ေကာင္းတုန္း။
စေန၊ တနဂၤေႏြမွာက မနက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြလည္း မရွိ။ ေက်ာင္းသားေတြ လြတ္လပ္စြာျဖင့္ စာစီစာကုံး၊ Essay ေတြ ေလ့လာခ်ိန္ေပးထားတာဆိုေတာ့ ဆရာေတြလည္း အလုပ္မရွိပါ။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြ အိမ္ျပန္ၾကတာရွိ၏။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက်ေတာ့ ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္ အလည္ထြက္တတ္ၾကသည္။ သူတို႔နည္းတူ ကြၽန္ေတာ္လည္း သြားစရာရွိပါသည္ေလ။ ေနာက္တစ္ပတ္ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္အတြက္ မိုးကာဆင္တူေတြကို ေက်ာင္းတံဆိပ္သြား႐ိုက္ႏွိပ္ရန္အတြက္ ေတာင္ႀကီး သြားရမည့္ ကိစၥေပါ့။
တကယ္တမ္းက် မိုးကာတံဆိပ္သြား႐ိုက္တာက မိုးကာေရာင္းတဲ့ လကၠားဆိုင္နဲ႔ တံဆိပ္႐ိုက္ႏွိပ္တဲ့ ဆိုင္ကို ခ်ိတ္ဆတ္ေပးလိုက္႐ုံသာ။ လူကိုယ္တိုင္မသြားပဲ ဖုန္းႏွင့္ လွမ္းဆက္လိုက္လွ်င္ေတာင္ အလုပ္ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက အႀကီးကိုယ္တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာအပ္ထားတာဆိုေတာ့ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ မလုပ္ခ်င္။ လူကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္စီစစ္ခ်င္သည္။ ေတာ္ၾကာ အေရာင္မွိန္တာတို႔၊ ေဇာက္ထိုးျဖစ္တာတို႔၊ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္တာတို႔အတြက္ စိတ္ကလည္း ပူရေသးသည္ေလ။
"ပီး ပီးးး ..."
ဆိုင္ကယ္ဟြန္းတီးသံေတာင္ ၾကားေနရၿပီဆိုေတာ့ စိုင္းရွန္တစ္ တစ္ေယာက္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပုံသြင္းၿပီးေသာ ဆံပင္ကို ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ စပေရးျဖန္းလိုက္ကာ ေရေမႊးကိုလည္း တစ္ကိုယ္လုံး ဆြတ္လိုက္၏။ နဂို ခပ္သင္းသင္း ေရေမႊးမွာ ယခုေတာ့ မႊန္ေထာ္လို႔။ ရွန္တစ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိမ့္မလဲ မသိပါ။
"လာပါၿပီဟ ... ခုမွ ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာ။ အေစာႀကီးကို ..."
CZYTASZ
မေတ္တာ သစ္စာ စိန်ပန်းပြာ
General Fictionမြင်းမိုင်လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ပေါ်မြို့လေးတစ်မြို့ ... မင်းထက်အိမ်ဆိုတဲ့ ဘော်ဒါကျောင်းဆရာလေးနှင့် တွေ့ကြုံရသမျှ အံ့သြဆန်းကြယ်လှတဲ့ အဖြစ်အပျက်နဲ့ ခံစားချက်တွေ ... စိုင်းရှန်တစ်ဆိုတဲ့ ခပ်ဇိုးဇိုးကောင်လေးတစ်ယောက် ... မေတ္တာရယ် သစ္စာရယ် စိန်ပန်းပြာရယ်...
