"ကိုရွန္ သက္သာလား ..."
"ေအး ... မနက္ပိုင္းေတြ တဂိဂိ တက္တာကလြဲရင္ သက္သာပါတယ္ ...။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြေရာ ျမင္းမိုင္မွာ ငါမရွိေတာ့ ေသာင္းက်န္းေနၾကမွာေပါ့။ ငါ့အေဆာင္ေတာ့ မၿပိဳက်ေစနဲ႔ေနာ္။ ငါသရဲလိုက္ေျခာက္မွာ ..."
ေႏြဦးႏွင့္ ေသာ္ကမွာ ရွန္တစ္၏ ေအာ္ေငါက္သံၾကားေတာ့ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႏွင့္။ ဒီလို ေငါက္သံေတြေတာင္ မၾကားရတာၾကာေပါ့။
"ဟားး ... အကိုကလည္း ေနာက္ျပန္ၿပီ။ လူကိုယ္တိုင္ ျပန္လာေျခာက္ ... သရဲေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေနာ္ ...ဟဲဟဲ ... မေသာင္းက်န္းၾကပါဘူး။ လြမ္းေနၾကတာ။ ကိုရွန္မရွိေတာ့ အေဆာင္က ေျခာက္ကပ္ေနေရာ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာင္ အကို႔အေပၚထပ္ကို သန္႔ရွင္းေရး တက္လုပ္ထားေပးတယ္ ... မႀကီးဘစ္နီက ညေနဆိုရင္ ငိုၿပီ။ အကို႔လြမ္းလို႔တဲ့ ..."
"ေသာက္ပို ... သူ႔ေအာင္သူပဲ သူလြမ္းတာ။ ဟားဟား။ ဒါနဲ႔ ၾသၾသေကာ။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေကာင္တည္း လာတာလား။ ..."
"ေအာ္ ...ၾသၾသက ဆိုင္ကယ္ပ်က္လို႔ သြားျပင္တယ္ဆိုလား။ အာ့ေၾကာင့္ မလိုက္လာျဖစ္တာ။ သူ႔ဆိုင္ကယ္က အစတည္းက စုတ္ေနတာေလ။ အကို႔ကို သတိရေၾကာင္းေတာ့ မွာခိုင္းလိုက္တယ္ ..."
"အင္းပါ ... မင္းတို႔ဟာ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း တက္လာတယ္ဆိုလည္း ရပါတယ္။ လ်ိဳ႕ဝွက္စရာ မလိုပါဘူးကြာ ..."
"ဟားးး ... အကို ဘယ္လိုလုပ္သိ ..."
ရွန္တစ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္သာ အသာမွိတ္ျပလိုက္ၿပီး ...
"ငါက အေဆာင္ထိန္းပဲဟာ အကုန္သိတာေပါ့။ မင္းတို႔ ဇာတ္လမ္း ငါမသိရင္ ခက္မယ္။ ငါျပန္လာရင္ တစ္ဝိုင္းေကြၽးဖို႔သာျပင္ထား။ ..."
"ဟီးးး ဟီးးး ..."
ေႏြဦးမွာ ဇာတ္ကေလး ပုဝင္သြားကာ ေသာ္က ပခုံးကိုလွမ္းကိုင္လိုက္၏။ ေသာ္ကမွာလည္း ေခါင္းေလးငုံ႔လို႔၊ နီအမ္းေနေသာမ်က္ႏွာကို မျပရဲ၊ ျပရဲျဖင့္။
ဒုကၡပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထပ္ပြဲေလး ဖ်က္ဖို႔ တစ္လေလာက္ေလး ရန္ကုန္ျပန္သြားတာ အေဆာင္မွာဘာေတြျဖစ္ပ်က္သြားလဲ လိုက္မမွီေတာ့ဘူး။
YOU ARE READING
မေတ္တာ သစ္စာ စိန်ပန်းပြာ
General Fictionမြင်းမိုင်လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ပေါ်မြို့လေးတစ်မြို့ ... မင်းထက်အိမ်ဆိုတဲ့ ဘော်ဒါကျောင်းဆရာလေးနှင့် တွေ့ကြုံရသမျှ အံ့သြဆန်းကြယ်လှတဲ့ အဖြစ်အပျက်နဲ့ ခံစားချက်တွေ ... စိုင်းရှန်တစ်ဆိုတဲ့ ခပ်ဇိုးဇိုးကောင်လေးတစ်ယောက် ... မေတ္တာရယ် သစ္စာရယ် စိန်ပန်းပြာရယ်...
