Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız 🖤Keyifli okumalar 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎨🩹
Günler sonra huzurlu uyuduğum ilk gecem, Ecevit'in yanından geldiğim gündü. Ona da gece uykusu demek pek mümkün değildi; saat neredeyse yediye geliyordu döndüğümde. Sonraki günler birbirini peşi sıra takip ederken en azından geçtiğimiz birkaç haftaya nazaran daha iyi uyuyordum.
Yeni bir hafta daha devriliyordu ve kendimi toparlamanın faydasını görürken bu fırsatı değerlendirmek istiyordum. Anneannemin kaybettiğim günden beri, evdeki hiçbir eşyanın tozunu dahi almamıştım. Sanki dokunduğu yerleri temizlersem, onun anılarına ihanet edecektim ya da bıraktığı izleri silecektim.
Çöktüğüm yerde fazla kaldığımı fark ettiğim için bugün buna bir son veriyordum ve ayağa kalkıyordum. Anneannemle anılarımız, yaşadıklarımız, hayatıma bıraktığı izler tam sol yanımda dururken hiçbir şey izlerini silemezdi. Buna, ölümü kabulleniş dönemi deniliyordu sanırım.
Ensemdenfırlamasına rağmen inatla tepemde topladığım saçlarımın önündeki perçemleri, kırmızı desenli bir fularla bağlayıp hediye paketine benzer bir fiyonk yaptım ve kadehe doldurduğum şaraptan küçük bir yudum alıp perdeleri açmaya giriştim.
Evin içine sızan güneş, salonun kasvetini yok ederken içeriyi daha aydınlık bir görüntüye kavuşturuyordu ve koyu renk mobilyalar, biraz olsun gözüme güzel görünüyordu.
Geçen akşam kopartmaktankanattığımtırnağımın kenarına henüz bant yapıştırmamıştım ve çamaşır suyuna temas ettikçe, açık yaram sızlıyordu. Tuttuğum bezi, acıdan kırışanyüzümle sıkarken çalan kapı sesiyle duraksadım ve açmak için koridora çıktım.
Komşulardan birisi gelmiştir ve aşağıya silktiğim çarşaf yüzünden söylenecektir, diye düşünerek kapıyı araladığımda karşımdaki yüz, görmeyi beklediğim en son kişiye aitti.
Annem, ince parmaklarının arasına sıkıştırdığı siyah portföy çantasını karın hizasında tutmuş, yüzündeki memnuniyetsiz ifadesiyle karşımda dikiliyordu.
Yabancı birisi kapıma gelmiş, tanımıyormuşum gibi, "Evet?" dedim soracasına.
Üstüme baştan aşağıya bakarken yüzündeki memnuniyetsiz ifade, giderek artıyordu. Siyah ip askılı ve yine siyah şort, penye pijama takımının neyini inceleyip neyinden memnun olmadığını anlayamasam bile, düşüncelerini umursamamak için çabaladım.
