Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Hepinize merhaba🖤 Öncelikle şunu söylemek isterim ki ilk kez final verdiğim bir kurgu olduğu için Gecenin Dördü apayrı bir yerde olacak benim için.
İlk andan beri her tıkandığımda bana yardımcı olan lalgonul ün desteğine minnettarım.
Esra Ablacığımın, kurgumla yolu kesişip paylaştıktan sonra aldığım dönüşler çok anlamlıydı benim için; ona da tekrar tekrar teşekkür etmeyi borç bilirim.
Ve bu yolculukta beni yalnız bırakmayan herkese çok teşekkür ederim. Umarım keyifli bir yolculuk olmuştur ve yeni kurgularda buluşuruz.
Her türlü eleştiriniz ve yorumlarınız benim için çok değerli, lütfen unutmayınız.
Bugüne dek hatalarım olduysa affola.
Son kez yeni bölümle birlikteyiz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar🖤 🩹🎨
Bir esaretin içinde çırpınan ruhumun, bir gün özgürce oradan oraya savrulacağını hayal dahi etmezdim.
Çünkü bilirdim, hayaller yalnızca başaracak insanların zihninde canlanırdı. Benim bunu yapabilecek kadar temiz bir zihnim ve güzel bir kalbim yoktu.
Fakat yıllar içinde süregelenler hayal bile kurmadan sahip olabileceğim bir geleceğe kapı açmıştı.
Zihnim, kalbim, ruhum, bedenim hepsi özgürlüğe kavuşmuşken kapanmayan, devamlı kanlar akan yaralarım artık durulmuştu.
O yaralar, hala yerli yerindeydi ancak artık kanamıyordu. Her defasında üstüne yara bantları yapıştıran ve o bantlar kanlardan ıslanıp artık tutmayacak kıvama geldiğinde bunu fark edip yenisiyle değiştiren bir adam vardı.
Ecevit Tanşafak, gecenin dördünü sabahın yaydığı ilk ışıklar olduğunu bana ispat edecek ve o karanlığın içinde yolumu bulmama yardım edecek kadar cesurdu.
Geçen üç senede yalnızca benim değil, herkesin hayatı değişmişti.
Levent, Tuana'yı da alıp bir süre buradan uzaklaştığında aralarındaki bağın güçleneceğini düşünmüştü. Doğum süreci araya girdiğinde gidememişlerdi ancak sonrasında uzun bir tatile çıkmışlardı baba kız. Ve tahminleri tutmuş, o bağ artık kimsenin kopartamayacağı kadar sıkı sıkıya bağlanmıştı.
Zamanında kopan yerler oldukça büyük düğümlerle kendilerini belli etse bile Levent, gerçekten iyi bir baba olmuştu.
Belki İlayda'ya duyduğu aşkın artçıları hala kalbinde hüküm sürdüğü için, ondan kalan yadigara sahip çıkma isteği baskındı kalbinde. Belki de gerçekten kızının bakışlarındaki o baba hasretini kapatmak isteğindendi bu hali.
