Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar🖤 🎨🩹
Eğer kader, değişim rüzgarlarına boyun eğecek kadar hafif olsaydı kimsenin umurunda olmazdı. Fakat kader, insanın yaşam boyu hayat yolunu elinde silinmeyen kalemle çizen kavramdı.
Benim kaderim böyleymiş demek, belki de kabullenişin en alasıydı. Belki de yalnızca boyun eğmekti. Ancak değişmez gerçeği kabullenmekten başka çare yoktu.
Cüzii irademle karar verecek olabilseydim bu dünyaya gelmeyi seçmezdim. Hele ki böyle insanların kanını damarlarımda taşıyıp, bütün hayatımı sevgisizlik içinde sürdüreceğimi bilerek asla doğmak istemezdim.
Fakat seçenek benim elimde değildi.
Şimdiyse seçenek onun elinde olmayan bir bebeğin içimdeki kıpır kıpır halleri hiç bitmiyordu.
Ali, hayatı boyunca böyle bir aileye sahip olduğu için şükretsin istiyordum. Benim gibi hal ve hareketli ağır olup da mutsuzlukla kavrulsun değil de, aynı karnımdaki hareketli hali sürsün ve mutluluk içinde yaşasın istiyordum.
Elimde tuttuğum, bugün denediğim üçüncü pantolondu. İnatla giyindiğim taytlarımın varlığıyla hamile reyonlarında yüz buruşturup almadığım pantolonların acısını çekiyordum.
Hala eski kıyafetlerimi giyebilecek kadar kendimi aynada görmüyorum mu diye sorguluyordum bazen.
"Bu da olmadı," diyerek dolaba tıktığım pantolona baktı Ecevit.
"Füruzan," dedi sakince. "Sevgilim neden inatla eski kıyafetlerini deniyorsun? Bebeğimiz doğdu da ne kadar kilo verdiğini mi hesaplıyorsun?"
Son cümlesi oldukça alaylı imâsını barındırırken alıngan tavrımla Ecevit'e baktım. "Çok komik!" Gerisin geri önüme dönüp dolaba bakındım ve siyah penye elbiselerden birini çektiğim gibi başımdan geçirdim. "Sen işe falan gitmeyecek misin? Bu dahiyane fikirlere şirkette daha çok ihtiyaç olabilir."
"Biliyor musun, Füruzan," dedi uzandığı yataktan doğrulup yanımda yürürken. "Kalabalık bir ailemiz olsun, Ali'yle fazla yaş farkı olmadan kardeşi olsun istiyordum ama düşündüm de hamilelik sana hiç yaramıyor." Tamamen yanıma ulaşıp sırtıma göğüs kafesini yasladığında kollarını dolayıp avuç içlerini şiş karnımda dolaştırdı. "O yüzden Ali bize yeter."
Maalesef haklıydı. Çünkü zaten normal olaylar hamilelik sürecimde yaşanmamışken hormonların ek baskısı da daha çekilmez birine dönüştürmüştü beni.
Kızlar bile bazen isyan ediyor, eski Füruz'u istiyoruz diyorlardı. Onları bile bezdirdiysem Ecevit'in şikayetlenmesi oldukça normaldi. Ki kızlar benim mental olarak en çöküşte olduğum dönemleri bile görmüştü ama şu an yaşadığım duygu karmaşası bambaşkaydı.
