Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar 🖤 🩹🎨
Lanetim o gece Ecevit'in üstüne çöreklendiğinde sanki kaçma ihtiyacı duyar gibi gitmişti. Bana sadece, 'Hazmetmem gereken şeyler var,' demiş ve bütün benliğini sıyırmıştı.
Belki böylesi iyiydi, belki de değildi; bilmiyordum.
Ama hızlı bir hamleyle, kalbime yapıştırdığı yara bandını söktüğünde canımın bu kadar yanacağını düşünmemiştim. Oysa daha az acıması gerekirdi; çünkü gidişi, sandığımdan da hızlı olmuştu.
Ve hala bıraktığı yerde, sanki iki gün önce kalkıp gittiği koltuktan, sadece bedenini almış da kalbini oraya bırakmış gibi eskimiş koltuğu izliyordum.
Bir gün birisine bu kadar dürüst olacağımı söyleseler, benimle dalga geçtiklerini düşünürdüm. Fakat uzun zaman sonra unuttuğum dürüstlük, ortaya çıkmıştı. Ve yine kaybeden ben olmuştum.
Böyleydi; bu, acımasız hayatın yazılı olmayan kuralıydı.
Son iki haftanın geçişlerini düşündüğümde; beni derinden sarsan Gamze'nin tedavi süreci, Şebnem'in kızları görmemem için koyduğu veto, Levent'in yemek daveti için sıkıştırmaları... Hepsi üst üste binmişti ve katlanılamaz vaziyetteydi.
Şimdi birde Ecevit'in gidişi eklendiğinde göğsümdeki dallardan biri daha kırılmış, yapraklarımı yeşertecek tek bir yer kalmamıştı.
Dallara ihtiyacım olmadığını düşündüğüm yalnızlık, çelik bir zırhtı oysa benim için. Ta ki Ecevit Tanşafak gelip o ilmek ilmek ördüğüm zırhı delene kadar.
Kimseye belli etmediğim korkularımı, bugüne kadar bastırdığımı düşünürken anneannemin gidişi ve Ecevit'in gelişi tüm düzenimi bozmuştu.
Gözlerimden sızan yaşlara bile artık şaşıramayacak hale geldiğimde de ağlamanın benim için bir sığınak olduğu gerçeğini kabul etmiştim.
Yine ağlıyordum.
Ama neye?
Yine mi onun gelmeyişine, benim ona gidemeyişime ağlıyordum?
Ne saçma!
Dizlerimi kendime çekip oturduğum yerden, gözyaşlarımın beni sakladığı sığınaktan kaçıp hızla odaya geçtim ve üstüme öylesine geçirdiğim kıyafetlerle kendimi dışarı attım.
