Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar🖤 🎨🩹
Biliyorum...
Kulaklarımda çınlayan tek bir kelimenin bileklerime dolanıp oradan boynumu, kalbimi, ruhumu sardığını hissediyordum.
Bir sarmaşık misali her boşluğa tutunuyordu.
"Biliyordun?" diye sordum ve bakışlarım yere indiğinde algılamak istercesine tekrarladım. "Biliyordun?"
Sesim gitgide kısılırken yalanlarım intihar ediyor, Ecevit'in dürüstlüğü bağırıyordu.
"Biliyordum, Füruz," dedi, sesi bir makas oldu ama şefkatini eksik etmeden ruhuma dolaşan sarmaşığı kesmeye başladı. "Sadece tanıtım yaptığına inanacak kadar aptal olduğumu düşünmedin herhalde?"
Kurduğu cümle bir sorudan çok, sitemdi.
"Özür dilerim... Ecevit, ben yalan söylemek istemedim ama bunu, yapmak zorundaydım."
Güldü; gülüşünün altında yatanı yakalayamadım. Bir alay mı yoksa bir burukluk mu vardı, bilemedim.
"Benden özür dileme," dedi bundan rahatsız olmuş gibi. "Bana ne dersen inanacağımı seni ilk gördüğüm anda söyledim ve ben hala sen ne dersen ona inanmaya hazırım," dediğindeyse onu kaybetmek istemediğimi bir kez daha anladım.
Kaçamak ifademle değil de ortada asılı kalan yalanların cesediyle ona baktım. "Levent," dediğimde araya girip, "Patronun?" diye düzeltti.
Alamadığım nefeslerle soluklarım, sonsuzluk gibi uzak bir mesafeye uçtu sandım. "Üvey abim..." Kabullenmek istemediğim gerçek dilimden çıktığında dikenler battı. "Yaptığım işi kısaca açıklamam gerekirse Levent, tablo tefecisi diyebilirim."
"Levent, senin abin mi?"
Takıldığı tek noktanın bu oluşuna kaşlarım çatıldığında, "Üvey," diye yineledim. "Ben çiziyorum, o kendi adıyla satıyor."
Bekledim birkaç saniye. Ama tepki vermedi ve beni dinlemeye devam etti. "Dolandırıcıyız bir nevi. Birde bazı müşteriler var fazlasını isteyen."
"Kendi neden çizmiyor?"
Yıllardır merak ettiğim ama cevabını doğru düzgün alamadığım soruyu bana yönelttiğinde keşke ona verebilecek bir cevaba sahip olsaydım diye düşündüm.
"Bilmem," dedim omzumu sarsıp. "Belki de yorulmamak içindir. Ama bir keresinde ondan daha yetenekli olduğumu söylemişti, ayrıca aldığım parayı hak ediyor olmam gerekir."
"Seni, Levent mi zorladı?"
Bir soru cevap programında, üstümde spot ışıklar ve yıllardır kaçtığım gerçekleri anlatan halim gözümün önündeydi. Zihnimin içindeki görsel, şu an bulunduğum durumdu.
