Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar🖤 🎨🩹
Tuzla buz olan geçmişin parçaları, kalbe saplandığında hiçbir tedavi sonuç vermezdi.
Anlamıyordum...
Tüm geçmişi başıma yıkacak kadar güçlü bir zelzelenin etkisindeydim; artçılar durmuyor, dengemi kuramıyordum.
O adamın benden intikam almak için böyle bir yalana başvurduğunu düşünmek, en iyi seçenekti fakat o adam, yalan söylemiyordu; eğer yalan söylüyor olsaydı Levent bu denli sinirlenmezdi.
Bütün gerçekler, önümde dururken nikah günü kabullenmekten dem vuran halimden eser kalmamıştı.
Bu, benim bile boyun eğip kabul edebileceğim bir şey değildi...
Sırtım kapıya dönük, dizlerimi kendime çekmiş yatıyordum ve sadece boşluğa bakıyordum. Ecevit'in parmakları saçlarımda dolaşıyor fakat tek kelime bile etmiyordu.
Şefkatini parmak uçlarından tenime akıtışına bile üzülüyordum. Bugüne kadar herkesten nefret etmiştim, en çok da annem ve Yakup Kamer'den. Şimdi nefretimin mimarlarının yapısına öfkemle kat çıkıyordum.
"Kendimden nefret ediyorum..."
Sayıklar gibi kurduğum cümle, güçsüzce dudaklarımdan döküldüğünde Ecevit'in hareketleri yavaşladı. Eminim böyle bir konu üzerine onun da söyleyebileceği tek kelimesi yoktu.
Hayatımda yer edinen ve güven duygumu ilk kez içime inşaa eden adamı babam sanırken, oğluma onun ismini verecek kadar yaşatma duygusuyla tutuşurken öğrendiklerim kendimden nefret etmem sebep oluyordu.
Acaba babam bunu biliyor muydu?
"Bu da geçecek, Füruz," dedi dakikalar sonra. Oysa bu gerçek, içimi her gün delip geçecekti; aynadaki aksimden tut, damarlarımda gezinen kandan nefret edecektim...
"Bilmiyorum," diyerek soluklandığında ilk kez gerçekten baş edemediği bir gerçekle yüzleştiği ortadaydı. "Nasıl olduğunu bilmiyorum ama geçeceğini biliyorum. Çünkü her ne yaşanırsa yaşansın, biz bir arada olduğumuz sürece atlatacağız."
İstemsizce iç çektim ve gözlerinin tam ortasına baktım. "Kardeşinin katilinin kanını taşıyorum. Kendi çocukluğumun katilinin kanını taşıyorum... Aile diyebileceğim kimsem yok..."
"Füruzan," dedi yutkunarak. "Kimin kanını taşıdığın umurumda bile değil, senin de olmasın." Parmağını göğüs kafesime koydu. "Senin gerçek babanın kim olduğu kalbinde atan isim. Ve senin ailen, artık biziz..."
