Yaralarım öyle derin kesiklerden oluşuyordu ki, ruhumun tuvalini acıya boyuyordu; bense o yaraları kapatmak yerine, bir eczanenin kapısından girip her yeri kan revan içinde bırakırken yara bandı almak istediğimi söylüyordum.
Oysa kaç dikiş atılması...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kurgu gidişatıyla ilgili düşüncelerinizi çok merak ediyorum, satır aralarına yorum bırakırsanız çok mutlu olurum...
Keyifli Okumalar🖤
🎨🩹
Geçmiş; ruhumuntuvaline, elinde tuttuğu paletten siyah rengi alıp sıçratırken bir daha o katran karasınınsilinmeyeceğini düşünürdüm.
Benim geleceğimde beyazlık namına kalan son yer de, beş sene önce yok olmuştu.
Yabancı bir adam; tırnaklarıyla kazımaya yemin etmiş gibiydi siyahları. Katmanları yok edecek ve altta kalan beyazı bana ispat edecekti sanki.
Ve oluyordu; öyle bir oluyordu ki, ben bile bunlara bir anlam veremeden şaşırıp kalıyordum.
O geceden sonra sık sık bulmuş, birbirimizi daha çok tanıyabileceğimiz kadar konuşmuş ve aramızdaki karşı konulamaz çekimin içine kendimizi bırakmıştık; fakat saklı kalanların fazlalığı bunları bastırmaya yetiyordu bir yandan.
Hislerim hala, avını yakalamak için pusuda bekleyen yırtıcı bir hayvanı andırıyordu. Ve o nefsane duyguya fırsat verdiğim dakika, bütün hünerlerini gösterecek, ani reflekslerle zihnimi yakalayacaktı. Bu sebepten karmaşaya izin vermiyordum.
Daha sakinleşmiştim, durgun bir suyu andıran davranışlarım, çevremde varlığını sürdüren ve beni en iyi tanıyan Levent'i ne yapacağını bilemez bir adama çevirirken rahatsızlık duymuyordum.
Her an, ani bir çıkış yapıp her şeyi ters düz edebileceğim kadar tedirginken bir yandan da bu değişime ayak uydurmaya çalışıyordu.
Zamanın akışı içinde iki farklı kişiliğe büründüğümüzden ben bunu yadırgamıyordum. Ama onun git gide değişime uğrayışı, buz tutmuş ve nefret dolu kalbimi zorluyordu.
Patron sıfatına girdiği an, ondan nefret eden Füruzan ortaya çıkarken dışarıda geçirdiğimiz zamanlardaysa; nefret ettiğini bildiğim, ama sevgi dolu kalbinde ona abilik sıfatını oturtmaya çalışan Füruzan geliyordu.
Hangisi gerçek kalbimdi?
Bu sorunun cevabı, zihnimde dolaşan ve kuyrukları birbirine temas etmeyen kurnaz tilkilerin işine geliyor, her fırsatta kafamı karıştırmak için onların harekete geçmesini sağlıyordu.
Nefretin saflığına inanan benliğim, sevginin içime sirayet edişini reddetmek istiyordu. Ben kalbimi taşa çevirene kadar kendimden çok şey kaybetmiştim ve kaybettiklerim yerine gelemeyecekken benden tüm bunları çalanlara sevgi besleyemezdim.
