Sierra: Where Magic Lives

Chapter 52: The Escape

Foxxer's POV

I gasped in fear when the surroundings started changing. Everything became quiet and empty. I found my self in a grey world, having no trees or any signs of life. Just the dark skies and dead land. My knees trembled when I saw huge planets in the sky. Asteroids were floating around it.

Bumaling ako sa kanan nang may takot sa dibdib. Wala akong marinig. Nabibingi ako sa sobrang tahimik. Mahigpit kong ipinikit ang mga mata at tinakpan ang mga tenga. Where am I?

"Mommy..." humikbi ako. Natatakot ako.

Bakit ba ito nangyayari sa akin? Ano ba ang ginawa ko para mangyari ito? Wala akong alam sa mga sinasabi nila. Napaka-imposible ng mga binibintang nila sa akin. Wala akong dalawang mahika. Ni hindi ko pa kabisado ang pagiging Erebus ko.

My eyes opened when I heard a grumbling noise. Naigala ko ang tingin sa paligid. Nagsimulang gumalaw ang mga planeta sa itaas. Nagpa-ikot-ikot ito sa mundong kinalalagyan ko.

Shivers run down my spine when weird, buzzing noises filled my ears. Terror filled my body. Nagbibigay sa akin ng hindi mapantayang takot ang mga nakikita ko ngayon. It's like it caught my fear factor and is playing with it.

I suddenly felt a tug in my chest. Nanlaki ang mga mata ko nang tila pinilipit ang dibdib ko. I grasped on my shirt above it. Napaluhod ako sa sobrang sakit. Itinukod ko ang kaliwang kamay sa itim na buhangin at napapikit. Hindi ako makahinga.

It stopped.

Napahugot ako ng hininga at napaupo sa mga binti ko. Nagtaas-baba ang aking dibdib.

While I'm still recovering from what just happened, my head started aching. I became dizzy and my vision doubled. Napahawak ako sa ulo. A scream came out of my mouth when I felt a piercing pain. Nakarinig ako ng matinis na tunog. Tila hinihiwa nito ang ulo ko sa sobrang sakit.

Tears flowed down my cheeks. I shouted for help but my voice just echoed around the empty place I'm in. Ibinagsak ko ang sarili habang sapo pa rin ang ulo. Ayaw nitong mawala. Tila ako mawawalan ng malay.

"Dad! Mom! Please, ilabas niyo ako rito! Hindi ko na kaya," I cried.

"I've suffered too much. Too much!" I screamed to noone. The pain is still killing me. "I—I didn't even do anything to them. Why are they like this to me? How can— How can they treat me like this? Wala akong ginawa... wala," humagulgol ako.

I cried for so long, I lost track in time. Sumasakit na ang mga mata ko. Napapaos na ako sa walang tigil na pagsigaw. Someone, please take me out of here.

I let out a scream again. "Ilabas niyo ako!"

Patuloy ako sa pag-iyak hanggang sa matigil ako nang mapansing umaalingawngaw ang mga hikbi ko. Nag-iba rin ang temperatura sa paligid. I felt the familiar cold and empty feeling around me.

Itinaas ko ang tingin sa paligid. Dahan-dahang natanggal ang mga kamay ko sa ulo nang makita ang dalawang taong nasa harapan ko. An identical shocked look as I have caught my eye. Her cold yet mad looking eyes stared at me.

Nakabalik ako sa kulungan.

Relief filled over me. Nakaalis ako sa mundong iyon.

Itinaas ko ang tingin sa taong nasa malapit. Nakayuko ito sa akin at hindi makapaniwalang tinitignan ako. Lumipat ang tingin nito kay Vinisha Perez na sa hindi ko alam na dahilan ay nakadapa sa sahig doon sa malayo. Nakalapat ang mga kamay nito sa sahig at bakas ang pagtataka sa mga mata. Mabilis itong tumayo at paika-ikang lumapit.

I couldn't say anything. May nararamdaman akong galit sa aking puso ngunit may kaunting saya dahil hindi na ako mag-isa. I find their presence comforting after all the terror I felt inside that strange world.