Never Ending Heartbeats

Chapter 34

Chapter 34

Hold

I am too tired of just accepting what is happening around me. From the very start, all I was doing is to accept what is happening because there is a reason why it happen. Lagi kong pinapaniwala yung sarili ko na lahat ng pangyayari yun ang plano sa buhay ko.

Lea and Tito died because it was the plan for me and them. The world is just too dark for Lea making her live in the darkness all those years and I become her shining star while Tito, is gone because he already fulfill what he wanted to fulfill, hindi man niya ako na abutin yung pangarap na lagi kong pinagmamalaki sa kanya alam kong sapat na sa kanya na malaman na aabutin ko yun. Also, Marco is there for me.

Marco... When he decided to leave me, at first I was hurt and still hoping but as time passed by I just found myself trying to live my life even without him but the pain of not having him is still on me, again I choose to accept what happened.

Noong makita ko ulit siya lahat ng pag-asa na pwede kong ilabas, nilabas ko na. Umaasa ako na sa susunod na pagkakataon magagawa kong makabawi sa kanya, but what he did is to slap to my face that it's better for the two of us to live without each other.

Suddenly, we met again. Yun yung mga panahon na naiintindihan ko na lahat ng rason na binigay niya sa'kin. I don't have any hope about us anymore that time because he made me lose every hope I have in my body. Sa pagkikitang yun mas lalo ko siyang naintdihan. Mas lalo kong naintindihan lahat ng dahilan niya at yung nararamdaman niya, lahat ng yun naintindihan ko sa pagkikitang naming ng hindi inaasahan.

At ngayon siya na ang kusang bumalik sa buhay ko. Noon kasi lagi na lang akong umaasa sa pag-asa na meron ako pero ngayon bumalik na talaga siya. He is now ready to come back to me. Ito na yung inaantay ko, yung oras na siya mismo ang babalik sa'kin pero bakit hindi ko mapigilan na maisip yung mundo na meron ako na papasukin niya din.

Talagang hihilahin siya palayo sa mundong meron siya, yung tahimik na buhay niya kung saan ko siya nakitang masaya dahil sa'kin nasaktan ko lang siya. Handa na nga ba siya na tanggapin din yung mundong naging dahilan bakit ko naiparamdam sa kanya na hindi ko na siya kailangan.

Gusto ko munang malaman kung sa oras ba na hiningi niya sa'kin ay kasama na doon yung paghahanda niya para pasukin yung mundo ko kung saan pwede siyang masaktan sa pwedeng sabihin ng mga tao at ng hindi niya iisipin na masisira niya ako. Yun kasi ang isa sa naging dahilan niya noon, he believed that he will be my downfall while at the same time I saw myself being his downfall.

"Your world? I don't care about your world, Zemira. What's important is I will have my world. You." He said while looking straight into my eyes, he look at me like drifting his eyes away from me will make me question what he just said.

"Wrong answer. Balik ka na lang next time pag alam mo na ang sagot." I said and press the passcode of my unit at pumasok ng hindi siya tinatapunan ng tingin.

Alam ko naman na masyado na akong magulo. Ngayon na nandito na siya sa harap ko at mukhang ito na nga ang oras kung saan kami naman at wala ng kahit ano pa pero hindi ko kasi mapigilan na magtanong sa kanya. He likes keeping everything, mas gusto niyang sinasarili ang lahat dahil doon siya nasanay.

Nakasandal lang ako sa likod ng pinto ng unit ko at buong akala ko umalis na siya kaya handa na sana akong maglakad papasok nang biglang tumunog yung doorbell and when I look at the peephole, nandoon pa din siya.

"Zemira, that's my answer. What kind of answer do you want?" I heard him ask from the outside.

I sigh heavily before opening the door at mukhang nagulat pa siya sa biglang pagbukas ko kaya napaatras pa siya. He is cute. He is making me want to stop this act and just embrace him dahil yun ang iniisip kong gagawin ko noon but now I feel like doing that is not easy. Embracing him is not that easy because I never thought that I will have that thoughts and questions in my mind.