Never Ending Heartbeats

Chapter 28

Chapter 28 

Tears 

"Bakit kailangan mong sabihin yan, ngayon na ako na ang nakabitaw sa'yo." 

He look at me and I know he saw the pain in my eyes. I am tempted by his offer at gusto kong tanggapin yun because deep inside me I know that I am willing to risk my heart and soul again just to have my Marco again. 

But what will I do after that? Masasaktan na naman ako dahil pinaranas ko na naman sa sarili ko ang mabuhay ng kasama siya. I already let go of him at hindi na ako umaasa pa sa kahit ano mula sa kanya. 

"Marco, you make me let go of you. If you can betray yourself, sorry I think I can't... Hindi ko hahayaan na mawasak na naman ako dahil sa sinasabi mo. Humihina ako pagdating sa'yo eh." I said trying to stop my sobbing pero hindi ko din nagawa. 

Kung sasabihin niya din pala sa'kin ang mga salitang yun sana hindi niya na hinayaan na bitawan ko siya dahil ngayon nakabitaw na ako sa kanya. I already let him go. Ayoko ng lalo pang pahirapan ang sarili ko. 

I will not allow him to hurt me again. I know I also hurt him but I will not let him keep on breaking me just because he can't handle it anymore. Hindi ko din naman kinaya noon, pinagbigyan niya ba ako? 

"You want me to live without you, right? Kaya ko na, Marco. Nasa gitna na nga ako. Wag mo akong hawakan na parang ayaw mo akong pakawalan dahil sa ating dalawa ikaw ang unang bumitaw." 

Hindi ko na siya hinayaan pa na makasagot at padabog na hinila mula sa kanya yung kamay ko at sinarado ang pinto. Imbes na maglakad pabalik sa kung nasaan ako kanina napasandal na lang ako sa pinto at tahimik na umiyak. 

Umiiyak ako dahil habang iniisip ko na baka nasa labas pa siya ng pinto ng hotel room ko hindi ko na mapigilan ang sarili ko at traydurin ko na din ang sarili ko at sayangin lahat ng pinaghirapan ko. Sasayangin ko yung pag-usad na nagawa ko. 

I know that there is still a part of me that wants him. He is the man I love after all. Hanggang ngayon alam kong siya pa din even though I am starting to like Kairo alam kong wala yun sa nararamdaman ko kay Marco. 

Gusto ko siyang maintindihan, gusto kong malaman bakit kailangan niya akong pabitawin sa kanya kung siya naman pala nakakapit pa din. Why does he need to show me that he already let me go but on the other side he is still holding on to me kung kailan ako na ang bumitaw. 

I am not hoping for anything from him. Hindi nga ako umaasa na kaparehas ng nararamdaman ko ang nararamdaman niya. Alam niyang mahal ko siya pero pinapahirapan niya ako ng ganito. Alam niya kung bakit ako nasasaktan. 

He knows everything, samantalang ako hanggang ngayon hindi ko siya maintindihan. He keep on hiding it at ngayon lalapit siya sa'kin at sasabihin ang mga salitang yun. Yung mga salitang ilang beses ko na hiniling na marinig ulit sa kanya. 

The way he called me Zemmie and the way he look at me with those soft expression in his eyes and how he hold my hand saying how he want to be my Marco again even just for once. Once. Isang beses lang. 

Sa tingin niya ba ganun pa katibay ang puso ko? Dahil alam ko na sa oras na pinili kong pumayag sa kanya and spend time with him just like before alam kong masasaktan lang ako. Naawa na din naman ako sa sarili ko kaya hindi ko na siya pahihirapan pa. 

"Your eyes!? What happen?" Ate Ellaine asked when I seat down in front of them with the plate on my hand while they are already eating. 

"Nothing, I just watch a movie," I said and eat. 

My eyes are puffy kahit anong hilamos na gawin ko at pagdilat ng mata ko hindi talaga siya mawala dahil talagang namamaga siya dahil sa walang tigil na pag-iyak ko kagabi at nagising pa nga ako na parang tuyong tuyo ang lalamunan. Naiyak ko ata lahat kagabi kaya ganito ang kalagayan ko ngayon.