Deli miydim ben? Hayır, sadece aşıktım... Kim ne derse desin, hakkımda ne düşünürse düşünsün umrumda değil. En yakın arkadaşımın ağabeyine tutulmuş ve defalarca kez görmezden gelinmiştim! Bu kez değil, bu kez beni görmezden gelmesi için bütün yollar...
Özlem ve Polat'a sahne isteyenler bolca yorumlarınızı bekliyorum, bu bölüm onlar da var çünkü.
Oy ve satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin, en azından bir tane de olsa yorum yapın çitlembiklerim. Okuyorsunuz ama düşüncelerinizi bilemiyorum. Beğenip beğenmediğinizi ya da neye kızdığınızı yazmayı ihmal etmeyin. Her birini okuyorum.
Alıntılardan haberdar olmak istiyorsanız hesabımı takip edebilirsiniz.
İnstagram: misi_deny
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'YENİDEN?'
Oradaydı, tam tamına beş saattir beni izliyordu. Gözleri üzerimden ayrılmazken kaçıncı kahvesini söylemişti bilmiyorum ama garsonlardan biri yine onun önüne bıraktı fincanı. Masalardan biri boşalınca geçip kurulmuştu. Buğra'yla hiç konuşmadığını fark ettim bu süreçte. Arkadaşım yanına gidip bir şeyler söylemişti ancak o aldırmamıştı. Gecenin geç saatlerine kadar söylediğimiz şarkıların sonunda sahneden indiğimde Buğra'yla konuşmak için ilerledim. Arkadaşları yarım saat önce kalkmıştı. "Seni bırakayım çıkacaksan?"
Buğra'nın söylediklerine karşılık başımı salladım. "Arka odadan çantamla ceketimi alıp geliyorum."
Hızla dinlenme odası olarak kullandığımız odaya yönelirken Alphan'ın masadan kalktığını göz ucuyla gördüm. İçeri girdiğimde Kaya bana baktı gülümseyerek. "Seni bırakalım, biz de çıkıyoruz zaten." dedi.
"Aslında arkadaşım burada, o bırakacak beni. Teşekkür ederim." diye reddettim onu. Kaşları çatıldı hafiften. Arkadaşım olan kişinin Alphan olma ihtimalini düşünmüş olmalıydı muhtemelen. Bu konuda herhangi bir düzeltme yapmadım. Çantamla ceketimi alıp odadan çıkarken onlara iyi akşamlar, diyerek veda ettim ve Buğra'nın yanına gittim yeniden. Birlikte kafeden çıktığımızda arabaya yöneldik. Gergince bana bakan arkadaşım elini ensesine attı. "Kıvırcık, sen benim için çok değerlisin. Dostumsun ama şunu bilmeni istiyorum," derken arabaya bindi ancak kapıları anında kilitledi ve camı açtı. Ben dışarıda şaşkınca ona bakarken devam etti. "Alphan Hoca aşkından geberiyor, biraz şu tabularını yık ve adama bir şans ver. Senin de hataların oldu, bunu konuştuk. O haklı demiyorum ama sen de pek haklı sayılmazsın."
"Ne diyorsun Buğra, birden bire nereden çıktı bunlar şimdi?" derken öfkelendim. Biraz kendime, biraz Alphan'a ve doğruları söylediği için biraz da Buğra'ya. Benim de hatalarım elbette vardı. Adama bir sapık gibi yapışmıştım daha önceden, hatta onun beni sevmesi için denemedik yol bırakmamıştım. Gittiği her yerde, baktığı her köşede beni görür olmuştu. Yaptıklarım şimdi o kadar saçma ve iğrenç geliyordu ki... Yine de Alphan'ın beni o masada yerden yere vurmasını kendime yediremiyordum.
