EFGEN|Gardımı düşüren(Askıya alındı)

12~Rüzgara Kapılmak

Gecenin karanlığı üstüme çökmüşken nerede olduğumu kestiremiyorum.Ayaklarım yere sürünürken topuklarımdan biri daha fazla dayanamayıp kırıldı. Normalde olsa topuğumun kırılmasına oturup ağlardım ama şu an bir sırık tarafından süreklenmeme ağlıyordum.Bağırmaktan sesim ve bedenim yorulmuşken daha fazla ne kadar dayanabilirdim.Sertçe yere fırlatıldığımda üstüme doğru gelen adama dehşetle bakarken bana daha da yaklaşmaya başladı.Ayaklarımdan destek alıp geri doğru bedenimi sürerken kendimi bu kadar çaresiz hissetmemiştim.

"Lüt .. lütfen yapma." derken zor konuşuyordum.

"Korkma bebeğim canın yanmacak" dediğin üstüme eğildi.Dudakları omzuma değdiğinde çırpınışlarım artmıştı ama bu onu daha da eğlendirdi. Nefes alışlarım durdu durmuş gibiydi.Hıçkırıklarım kesik kesik çıkarken beni sıkıca tuttu.

"Ama senin canın yanacak! "

Bu sesle üstümdeki beden hızlıca çekilirken sıkı bir yumrukla yeri öpüyordu.Nefes alışımı düzelemeye çalışırken yerimden kalkmaya çalışsamda kalkamamıştım.Aşağılık sırık kanlar içindeyken inliyordu.Yediği dayaktan bayılmıştı ama üstündeki cüsse hala onu öldüresiye vuruyordu. Yumrukları art arda kesilmeden devam ederken konuşmaya çalıştım.

"Dur artık. " dediğimde sesimi ben bile zor duymuştum.Artık nefesim kesilmişti ve ikinci bir kriz geçiyordum.Hayatımda böylesine acı çektiğim şeyler olmuştu ama bu kriz beni her sefer öldürüyordu.Elimle boğazıma tuttuğumda nefes almak istiyordum. Sadece nefes almak.

"Simay iyi misin kendine gel. bak her şey yolunda. Korkma sakın. " bu ses ona aitti hem beni kurtaran hemde mahveden bu ses.

"Nefes al Simay ben buradayım" dediğinde bana sımsıkı sarılmış sırtımı sıvazlıyordu.

"Geçti güzellik. Şşş sakin ol. " kulağıma fısıldanan bu ses beni yavaş yavaş dizginliyordu. Sesi o kadar büyülüydü ki beni sakinleştirmeye yetmişti.Yinede korkuyordum gelmeseydi o adam bana neler yapacaktı.Gözlerimden yaşlar akarken gözyaşlarım boynuna değiyordu. Orada öylece birbirimize sarılmış ne kadar kaldık bilmiyorum ama bu bana iyi gelmişti.

"Şimdi daha iyi misin" dediğinde yüzümü omzundan kaldırarak ona baktım.Koyulaşmış mavi gözlerindeki endişe benim içindi.Benim için.

"Nezih"

"Efendim güzelim. "

"Gidelim buradan" dediğimde ayağa kalktı ve beni bir tutuşta kucağına almıştı. Şu an bu hareketine bile karşı koyamayacak haldeydim. Kendimi güçsüz ve bir o kadar çaresiz hissederken başıma omzuna yasladım. Arabasına beni koyarken bir bebeği kollarcasına beni koltuğa oturtmuştu.Direksiyonun başına geçtiğinde ceketini bedenime sarmıştı.Aklıma bir an bu lanet yere Ayla'yla geldiğim geldi yerimden kımıldayarak Nezih'e baktım.

"Ayla'yı bulmam lazım"

"Merak etme o iyi Yağız eve bırakacak onu"

"Burada olduğunuzu nereden bildiniz?"

"Yeliz söyledi. "

Bizim için endişelenmiş olmalıki birilerine haber vermiş ama neden Nezih'lere dediki bunu? Kendime biraz biraz gelmiştim ve olanların şokunu atlatmaya çalışıyordum.Nezih'i izlemeye başladığımda profili oldukça iyiydi. Benim için endişelenmiş olması beni sevindirmişti aslında.

"Eve gidemem babamlar Ayla'larda kalacağımı biliyor." bunu düşünebilmiş olmam iyiydi yoksa bu gecenin açıklamasını onlara yapamazdım. Yüzünü bana çevirdiğinde bir süre bana baktı ve gözlerini yola çevirdi.