Karanlık gecede öyle bir andı ki 6 Şubat 4.17... Ömür boyu unutulmayacak yaraların açıldığı o an... Şubat kısa olur derdik eskiden ama şubat artık asırlık acılar yüklü...
Depremi yaşamış ve Allah'a çok şükür sevdiklerine bir şey olmamış birisi olarak yüreğimde hissettiğim acıların eksik kaldığını düşünüyorum, çaresiz enkaz başında sevdiklerini bekleyenleri gördükten sonra... Belki söylediğimiz her şey anlamsız olacak ama Rabbim bir daha böyle bir acıyı ülkemize göstermesin ve depremden etkilenen herkesin yardımcısı olsun.
Ben yirmili yaşlarımı hep güzel hayal ederdim ama öyle şeyler yaşadık ki son yıllarda... Kelimelerimin bittiği yerdeyim...
Belki birkaç kelime de olsa söylersem iyi hissederim dedim ama kelimelerim kalbimi çok acıtıyor. On ilde depremi yaşayan herkese tekrar geçmiş olsun ama Hatay'ım öksüz kaldı... Üniversite yıllarımın geçtiği ikinci memleketim, yeniden küllerinden doğduğun günü bekliyorum...
Son zamanlarda yeni bölüm yazamadım eski taslaklarda vardı, en azından hayal kurup biraz da olsa tebessüm edelim. Hepinizi seviyorum...
*****************
"Senin sesin meleklerin kanat sesi..."
Furuğ Ferruhzad
Sert bir şeye sıkıca sarılıyordu Eliza. Şu an bilinci açık değildi ama yaşadığı korku nedeniyle hala kuş gibi atıyordu kalbi. Güvenli bir yerde olduğunu hissetmek ister gibi sarılıyordu bu sert ve sıcak şeye... Eğer Asef'in kollarında olduğunu bilse muhtemelen kendini atmak için bir saniye bile beklemezdi ama şu an sadece bir yere sığınmak istiyordu. Farkında olmadan korkup kaçmak istediği adama sığınmıştı.
Sırtı yumuşak bir zeminle buluşunca huzursuz hissetti ama bilinci hala ona tepki verecek halde değildi.
"Yediğin boku beğendin mi?" Deniz'in sesi odayı doldurunca, Asef kulüpteki odasında koltukta uzanan kızın üzerinden çekti gözlerini. "Düşüncesiz ve hayvan bir adam olduğun kadar aynı zamanda da tam bir öküzsün!"
"Öküz de bir hayvan türü değil mi?" Asef düşünceli şekilde sorunca Deniz oflayarak kıza yaklaşıp yanına çöktü. Hemen nabzını kontrol etmeye başlamıştı.
"Haklısın başka bir şey demeliyim."
"Şeytan olur mu?" Asef siyah deri eldiven olan ellerini cebine koyup masasına doğru yaslandı. "Babam da bana hep öyle derdi."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ELİZA
General Fiction"Yemin ederim meleğim... Aldığım her nefeste, özlemin kalbimi yakıyor..." "O cennetin kapısında bekleyen bir melekti ama şeytan kanatlarını yaktı..." ###### BU HİKÂYEDEKİ KİŞİ VE KURUMLAR HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ YA DA KURUMLAR İLE İLGİSİ YOKTUR!
