UNDER THE INFLUENCE {HARRY STYLES FANFICTION}

thirty-five (35)

Po wspólnej kąpieli, opatrzyłam dłoń Harrego choć musiałam być mocno stanowcza bo uważał to za głupi pomysł. Siadłam na kanapie mając plan zjeść kawałek pizzy, jednak kiedy wzięłam swój telefon w dłonie i zobaczyłam mnóstwo połączeń od mojej matki oraz kilka od Katt, pominęłam te od Cartera bo są dla mnie nieważne, to wiedziałam, że coś się stało. Próbowałam się skontaktować z którąś z nich, ale Rebekah nie odbierała, a moja przyjaciółka miała wyłączony telefon.

Takim właśnie sposobem siedzę w samochodzie Harrego i obaj jedziemy do mojego mieszkania, nie jestem z siebie zadowolona, że pozwalam mu prowadzić po dwóch kieliszkach wina, ale taksówka mogła przyjechać dopiero za półtorej godziny, a ja nie mogłam tak długo czekać. Zwłaszcza, że ostatnie próby połączenia się ze mną były niecałe dwadzieścia minut temu, zegarek na desce rozdzielczej wskazuje za dziesięć dziewiąta.

– Co on tutaj robi? – marszczę brwi kiedy widzę krzywo zaparkowany samochód Montiego na wybrukowanym podjeździe mojego domu.

– Kto? – pyta Harry kiedy parkuje pojazd zaraz za autem mojego byłego, drzwi od kierowcy zwracają moją uwagę, ponieważ są otwarte na oścież.

– Monty. – komentuje krótko odpinając pas, wychodzę niechcący trzaskając drzwiami i na pewno facet w środku nie jest zadowolony jednak nie dbam o to, mam mieszane uczucia o co tutaj może chodzić.

Wchodzę do domu i od razu witają mnie ubrania z wieszaków jak i buty rozrzucone w każdą stronę świata na podłodze, mam wrażenie, że każde możliwe światło jest włączone. Zaglądam pierwsze do kuchni, w której kilka rzeczy z wyspy kuchennej rozrzucone jest po płytkach, moje serce przyśpiesza bo na wstępie wygląda jakby ktoś tutaj się włamał. Dochodzą mnie odgłosy z salonu dlatego nie myśląc nad konsekwencjami idę w tamtą stronę, kątem oka widzę postać Harrego stojącego u progu drzwi, kiedy widzę w salonie moją matkę stojącą nad moim byłym i Madelaine nerwowo chodzącą tam i z powrotem czuję ulgę, która zaraz zamienia się w niepokój.

– Co tutaj się dzieje? – pytam, a wtedy wszystkie głowy zostają zwrócone w moją stronę, a wzrok nie zatrzymuje się na mnie tylko wędruje za mnie i nie muszę się odwracać żeby domyślić się kto za mną stoi. – Dlaczego dom wygląda jakby przeszło po nim tornado? – dopytuję chcąc zwrócić uwagę na mnie, jednak sama rozglądam się po pomieszczeniu i widzę rozbity wazon, pęknięte ramki z moimi zdjęciami. – Mamo? – nikt nie odpowiada na moje pytania co zaczyna mnie wprowadzać w jeszcze większy niepokój.

– Montgomery, cóż... – mówi gestykulując rękami co jest do niej niepodobne, jest zakłopotana. – Dał ponieść się emocją. – ujmuje w słowa, a ja marszczę brwi totalnie nie rozumiejąc o czym do mnie mówi dlatego patrzę na winowajcę, którego spojrzenie utkwione jest w Harrego.

– Carter? – pytam dosadnie, a on wstaje napinając swoje mięśnie. Ciało mojej matki tak samo jak i moje drgnęło, wzrok chłopaka jest za mgłą, jest inny i to nie jest Monty jakiego znam. Podkrążone i przekrwione oczy podpowiadają mi, że albo jest niesamowicie zmęczony, albo jest pod wpływem gorszych rzeczy.

– Szukałem cię Rue, gdzie byłaś? – dopytuje apodyktycznym tonem, a ja rozchylam lekko oczy bo on nie jest teraz poważny.

– Monty usiądź i napij się wody, ochłoń! – jego matka podnosi pełen przejęcia głos, chciałabym na nią spojrzeć, ale muszę być czujna bo pomimo osób, które się tutaj znajdują nie czuję się na tyle bezpiecznie żeby spuścić wzrok z jej syna.

– Pisałem, dzwoniłem... – mówi spokojnie, ale ciarki przechodzą mnie wzdłuż kręgosłupa. – Chciałem tylko z tobą porozmawiać, przeprosić, ale ty byłaś zbyt zajęta nim? – parska robiąc krok w moją stronę, a ja postanawiam pokazać mu, że jestem tak samo silna jak on.