MAVİ GECE

1. Bölümm

Buraya  hangi tarihte başladığınızı yazın bakalım.😊

*******

Neye acımalıydım?

Ya da neye üzülmeliydim?

Kendime mi?

Yaşamıma mı?

Yoksa kadersizliğime mi?

Zaman ne acımasız değil mi ve birçok şeyi zamana bırakmamız ...

Biz insanlar hiç akıllanmıyoruz!

Nefes aldıkça umutlarımız  hayal kurmalarımız  devam ediyor ne konumda olursak olalım ne durumda olursak olalım hayaller her zaman kurulmak için var.

Bende geç olsa da hayallerinden vazgeçmeyenlerdenim.

Yorulduğunda soluklanmayı bildim!

Bıktığımda, tükendiğimde sabrettim!

En önemlisi hayallerimden  hiç ama hiç vazgeçmedim!

Bugün yaşadığım şeye yarın tecrübe sahibi olarak yola devam ediyorum. Sende böyle ol!

Tebessüm ediyorsan, ediyorsak hayatta hep bir şeylere umudumuzun olduğundan... Geleceğe dair umudun hiç bitmesin...

Ama benim yarınım dünüm bugünüm hepsi birbirine karışmıştı.

Bu yaşadım süreçte kısaca hayatımda...

Esma'nın " Sera artık kalkmazsan olacaklardan ben sorumlu değilim" tehditiyle yataktan kalkmak zorunda kalmıştım saate baktığımda daha sekiz olduğunu görmüştüm. Hiç kalkmak istemezsem de part time çalıştığım 'cafe tarzı bir yerdi' ve ben işe geç kalıyordum.
Kalktığım gibi ilk işim banyodaki işlerimi halledip hızlıca odaya döndüğümde  üzerimi giyinip yola koyulmak olmuştu.

Esma'nın 'gel bir kaç lokma bir şey ye 'söylemlerini duymamış gibi yapıp hemencecik evden çıkmıştım.

Kahvaltı pek benlik değildi ve bunu biricik arkadaşıma anlatamıyordum ki neyse.

Arkamdan seslenmesi bile benim için yeterdi.

Bu kızı çok seviyordum  belkide onun yaralarını ben, benim yaralarımı o sardığı içindir bilemem.

Birbirimizin tek dostu ,kardeşiydik.

Neyse...

Babamın yanından eve  daha yeni dönmüştüm, geldiğim gibi iş bulup çalışmaya başlamıştım ve bu çok yorucu oluyordu ama ne yaparsın hayat.

İğrenç üstü bir babadan para istemektense en iyisi buydu bana göre...

Babama yurtta kalıyorum deyip arkadaşımda kalıyor olsam bile bu benim hayatımda en masum minnacık ufacık bir yalan dışında her şey monotondu.

Herkese göre sıradan bir hayatım vardı. İşten eve evden okula sonra tekrar başa sarıyordu.
Sabah kalkıp üniversiteye gidip arta kalan zamanımda part time bir işte çalışan herkes gibi  bir insandım.

Ben bunları düşünürken çoktan kafeye giriş yapmıştım bile.
Diğer kafelere göre küçük kendine özel minimalist bir mekandı. Kafenin sahibi Ahmet amcaya başımla selam verip içeriye girdim.

Haftasonu olduğu için bugün tüm gün yoğun geçecekti ve ben çalışmaya dünden razıydım. Bu zamana kadar boğazımdan haram lokma geçmemişti ve en önemlisi bu huyumu annemden almıştım. O yüzden emek olmadan yemek olmazdı😉

Önlüğümü giyip hemen işe koyuldum.
Bulaşık yıka, servis yap derken akşam olmuştu iş bitmişti bende bitmiştim.
Ahmet amcanın yanına gidip yarın gelemeyeceğimi söylemem gerekiyordu.
Çünkü akşam Esma'nın yerine işe gidecektim.