Düşmanın Oğlu - Gay

Yirmi

-Bu çok güzel bir gelişme. Tebrik ederim Aziz

-Teşekkür ederim İbrahim bey.

-Peki bundan sonra neler yapmamız gerekiyor.

-Ekstra birşey yapmaya gerek yok aslında. Geçen seansımızda söylediklerim hala geçerli. Ve tabii ki sizin eşinize olan desteğiniz en önemli faktör.

Doktorun söylediklerinden sonra Aziz bana minnet dolu bakışlar attığında samimi bir şekilde gülümseyerek karşılık verdim ona.

-Peki o zaman biz kalkalım artık kusura bakmayın seans günümüz değildi zamanınızı aldık.

-Önemli değil gelmekle çok iyi yaptınız. Bundan sonra seansları aksatmak yok ona göre.

Deyip ikimizle de tokalaştı ve doktorun odasından ayrıldıktan sonra park alanına gidip arabaya binerek yola çıktık.

-Bugün bir işin var mı?

-Annem geleceğini söyledi öğlen ama bunun dışında bir işim yok.

-Anladım.

-Neden sordun ki?

-Hiç öyle merak ettim.

-Bak seni o kadar iyi tanımıyorum belki ama şuan birşey olduğunu ama söylemediğini anlayabiliyorum. Söyler misin lütfen?

-Şey diyecektim.

Dedi duraksayarak ve arabayı biraz kenara çekip durdurarak yüzünü bana döndü.

-Eğer akşam başka bir işin yoksa beraber bir yemek yiyelim mi? Hem ne zamandır evdeyiz hem de benim hatırlıyor oluşumu kutlamış oluruz. Tabii eğer istersen şart değil yani.

-Olabilir. Hem Mehmet abi ve Tuncay
da gelir beraber çıkarız.

-Mehmet ve Tuncay mı?

Derken yüzünde ki mutlu ifade silinmişti biran.

Yanlış birşey mi söylemiştim acaba?

-Evet. Noldu ki?

-Hiç. Hiçbir şey..
Olabilir tabii onlara da söyleriz.

Arabayı çalıştırıp konağa vardığımızda Mehmet ve Tuncay her zaman olduğu gibi avluda ki salıncağa kurulmuş kendi aralarında birşeyler konuşmaktalardı.

Biz kapıdan girerken bakışları bizi buldu anında. Onlarla biraz oturup akşam ki programımızdan bahsettiğimizde hiç itiraz etmeden geleceklerini söylemişlerdi.

Birazdan annem geleceği için müsade isteyip odama geçtim. Annem geldiğinde önce Beyhan hanım ve diğerleri ile hep beraber oturduk ve ardından baş başa konuşmak için bir odaya geçtik.

-Zahmet etmişsin anne. Haftalar oldu hiç gelmeseydin ben nasıl olsa bakıyordum başımın çaresine.

-Ne yapayım oğlum. Dert bir değil ki..
Ayrıca yeni evli olduğunuz için bir süre gelmemem daha uygundu.

Alaycı gülümseyişime bakarken devam ettim.

-Bu evlilik bitecek anne. Bunu biliyorsun değil mi? Öyle yada böyle bitecek.

-Bitecekse burada ki üniversiteye niye geçiş yaptın?

-Sen nereden biliyorsun?

-Yaa ana yüreği işte. Sen seni burada böyle unuttuğumu sanarsın ama benim her adımından haberim olur. Ayrıca Aziz ile de gayet iyi anlaşıyorsun işte daha ne? İzmirden birini peşine takıp gelin diye getirmenden daha iyidir.

Dediğinde şaşkınlıkla açıldı gözlerim. Ne hissettiğimin, ne düşündüğümün cidden hiç mi önemi yoktu?

Bunca yıldır uzakta yaşadığımdan annemleri gözümde fazla büyütüp beni üzmeyeceklerine körü körüne inanmış mıydım?