Aşktan Korkma - Nie bój się miłości (PL) [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 29

Defne obudziła się w nieznanym pomieszczeniu. Przestraszona podniosła się do siadu, kurczowo trzymając kołdrę. Dyskretnie sprawdziła, czy w ogóle ma coś na sobie. Odetchnęła z ulgą, widząc, że zasnęła w sukience. Potem rozejrzała się dokładniej wokół siebie. Pokój, w którym była, miał około dwudziestu pięciu metrów kwadratowych. Składał się z dwóch jednoosobowych łóżek. Przy każdym z nich znajdowała się szafka nocna. Na ścianie, gdzie, jak się domyśliła, spostrzegając drzwi, znajdowała się łazienka, stała trzydrzwiowa szafa z lustrem. Po przeciwnej stronie stał okrągły stolik z dwoma krzesłami i szafka rtv z telewizorem.

— Defne? — odezwał się Çinar, w którego stronę spojrzała dziewczyna. Widząc przyjaciela, przypomniała sobie wydarzenia sprzed kilku godzin. Sądziła, że to, czego doświadczyła, było jedynie nieprzyjemnym snem, a nie jawą. — Już się obudziłaś?

— Dosłownie przed chwilą — odparła z westchnieniem, wplatając palce we włosy. — Próbuję sobie przypomnieć, jak się tu znalazłam. Wystraszyłam się, gdy otworzyłam oczy, ale już wiem.

— Przestraszyłem się, gdy zobaczyłem cię siedzącą na schodach w korytarzu — powiedział, odkładając przygotowane śniadanie na stolik. — Pytałem już o to, ale na pewno nikt cię nie skrzywdził? Byłaś zrozpaczona, nie chciałaś za wiele powiedzieć.

— Nikt mnie nie skrzywdził — zapewniła go, odrzucając kołdrę na bok. — A bynajmniej nie w tym sensie, który zapewne masz na myśli.

— Chcesz o tym pogadać? — zapytał Çinar, patrząc na nią.

— Wolałabym nie — odparła, podchodząc do stołu. Nie miała ochoty na śniadanie, ale nie chciała robić koledze przykrości. Postanowiła zjeść choć trochę ze wglądu na baristę, który się postarał i wszystko zorganizował. — Jeszcze nie teraz. Muszę sobie poukładać w głowie pewne rzeczy. Jestem ci wdzięczna, że mogłam dziś u ciebie nocować.

— Daj spokój. — Machnął ręką. — Akurat dobrze się złożyło, że Demir miał nocną zmianę w hotelu. Aczkolwiek w trójkę też byśmy się jakoś pomieścili. Odstąpiłem ci własne łóżko.

— Dziękuję — powiedziała Defne w środku ciesząc się, że poznała tutaj kogoś, na kogo mogła liczyć w każdej sytuacji. — Za wszystko, co dla mnie zrobiłeś dotychczas.

— To nic takiego — rzekł skromnie, siadając do stołu. Çinar przygotował dla nich jajecznicę ze szczypiorkiem. — Mam nadzieję, że udało mi się poprawić ci humor choć odrobinkę.

Po śniadaniu Defne postanowiła wreszcie włączyć telefon, czego unikała przez cały poprzedni wieczór. Spodziewała się połączeń od Selima, a nie miała ochoty z nim rozmawiać. Faktycznie, po tym jak włączyła telefon, zobaczyła wiele połączeń od swoich bliskich. Wśród nich były też te od Korkmaza.

Musiała zadzwonić do szefa i poprosić o wolne. Nie wyobrażała sobie przyjść do pracy po tym wszystkim, czego się dowiedziała. Nie chciała spotkać się ze swoim chłopakiem, a zakładała, że będzie jej szukał w hotelu, skoro ignoruje jego połączenia. Wobec Onura postanowiła być szczera. W krótkiej rozmowie telefonicznej poprosiła o dzień wolnego, obiecała nadrobić zaległości już następnego dnia. Starszy Korkmaz, wykorzystując fakt, że Turan nawiązała z nim kontakt, delikatnie zapytał o to, co się z nią działo przez całą noc. Dziewczyna wyjaśniła, że pokłóciła się z Selimem i zatrzymała się w budynku dla pracowników, gdzie przyjął ją Çinar.

Nie wykorzystując dłużej gościnności chłopaka, jeszcze raz podziękowała mu za nocleg i opuściła budynek dla pracowników. On musiał przygotować się do kolejnej dziennej zmiany, która go czekała. Spodziewał się, iż to będzie ciężki dzień po awanturze, jaką wszczął nieznany mu mężczyzna.