Aşktan Korkma - Nie bój się miłości (PL) [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 31

Parę sekund później padła wyczekiwana odpowiedź.

— Evet! — krzyknęła Asli, wystawiając przed siebie prawą dłoń. Onurowi trzęsły się nieco ręce, ale wsunął na serdeczny palec swojej wybranki pierścionek. — Tak bardzo cię kocham.

— Ja ciebie też bardzo kocham! — odparł Korkmaz, wstając z klęczek. Pocałował Asli w usta.

W tym momencie Defne, Ezgi, Selim i Serkan podnieśli się z krzeseł i zaczęli klaskać.

— Jeszcze obrączki! — przypomniał im Selim, podając drugie, większe pudełeczko.

— Ach, racja! — odparł Onur, łapiąc pudełeczko, które delikatnie rzucił w jego stronę Korkmaz.

— Refleks w normie! — zaśmiał się Selim, stając obok Turan.

Towarzystwo wymieniło się spojrzeniem. Co byłoby, gdyby opakowanie wpadło do morza?

— Powiedz, uratowałbyś sytuację, oddając swoją? — spytała Defne na ucho, przyciągając bruneta do siebie.

— Miałabyś coś przeciw? — odparł, patrząc jej prosto w oczy, uśmiechając się przy tym. — To tylko symbol związku małżeńskiego. Osobiście dla mnie nic nie znaczy, bo nic nie czuję do mojej partnerki, z którą łączy mnie więź wyłącznie na papierze.

Chwilę później na palcu Asli oprócz pierścionka zaręczynowego pojawiła się obrączka. Narzeczona wsunęła Onurowi złoty krążek na serdeczny palec prawej dłoni.

Dopiero w dniu ślubu na chwilę przed rozpoczęciem ceremonii ślubnej, nowożeńcy mogą przełożyć obrączkę na serdeczny palec lewej dłoni. W okresie narzeczeństwa obrączkę w Turcji zarówno kobiety jak i mężczyźni noszą na prawej. Jest to znak dla pozostałych, że oboje są zajęci i szykują się do zawarcia związku małżeńskiego.

Po wszystkim nowa para narzeczonych ponownie się pocałowała. Potem nadszedł czas na gratulacje od zgromadzonych przyjaciół. Każdemu udzielił się romantyczny nastrój. Jedynie Defne i Selim czuli się nieco niezręcznie w zaistniałej sytuacji.

Ona dlatego, że kilka dni wcześniej dowiedziała się o kłamstwie i tym samym jej serce zostało złamane.

Selim czuł się niezręcznie, czując na sobie wzrok Defne. On doświadczył podobnych przeżyć pięć lat wcześniej, aczkolwiek wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Podczas zaręczyn nie towarzyszyły mu żadne emocje. Nie był podekscytowany rozpoczynającym się nowym etapem w swoim życiu. Dzień po tym, gdy zaklepali z Aylin datę ślubu w urzędzie, Selim poszedł do jubilera i wybrał obrączki. Wręczył je Çakir, podczas spaceru w okolicy jej wynajmowanego mieszkania. Nie pytał, czy zostanie jego żoną. Po prostu pokazał jej zawartość pudełeczka i wsunął na palec biżuterię.

Było mu źle z tym, że Defne musi brać udział w takich chwilach. Widział po jej minie i zachowaniu, że dużo ją to kosztuje, ale dla dobra ogółu starała się jakoś trzymać. On nie chciał jej tego fundować. Wolał oszczędzić jej przykrości.

Onur także nie wymagał od niej obecności w tej ważnej dla niego chwili. Chciał jedynie, żeby pomogła mu przygotować wspaniałą kolację. To, że zdecydowała się w niej uczestniczyć, zaskoczyło go. Podziwiał ją za jej odwagę. Jednak nie miał serca, powiedzieć, że wcale jej nie zaprasza. Cieszył się, że chce mu towarzyszyć w tym wyjątkowym momencie. Zaprzyjaźnił się z nią przez te dwa miesiące i było mu miło, że stała się częścią jego bliskich znajomych.

Serkan otworzył szampana i rozlał zawartość do lampek.

— To teraz wasza kolej — zagadnęła Asli, patrząc na Defne i Selima. — Czekamy na twoje oświadczyny. — Zwróciła się do bruneta, który zakrztusił się własną śliną.