"Benim güzel ateşim... Sana yalan söyledim."
Gözleri aralanmış kız, ona anlamak ister gibi bakıyordu. Siyah incilerinden yayılan ışıltı bir kulu kör edecek kadar büyüleyiciydi.
"Senden bir şey değil bir çok şey bekliyorum Ahu Nar."
"Korhan..."
"Seni...
Ziyanı çok sevdiğimi söylemiş miydim? Niye bilmiyorum ama gerçekten çok seviyorum. Yazmıyorum da oturup izliyorum sanki.
O yüzden burayı yalnız bırakmayın kuşlarım. Yazmak istemem için sebepler arıyorum çünkü ben🖤🦋
Yıldızımıparlattıysanız keyifli okumalar😘
BÖLÜM-15-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ahu ne diyeceğini daha da önemlisi ne hissedeceğini bilemedi.
Ama bir şeyin tam şu anda farkına vardı. Bu güne kadar Korhan ona hep bir perdenin ardından bakmış meğerse. Şimdi irisindeki sarılarda altın ışıltısını, her bir damarı, göz bebeğinin siyahında saklı gerçekliği görebiliyordu.
Korhan ona tüm benliğini gerçekten gösteriyordu. Tuhaf bir his sardı bedenini. Korku dolu bir heyecan bacaklarını titretti.
Dilin rahatlıkla söylediği o "güvenmek" yaşarken nasıl da farklıydı aslında. Ahu için Korhana inanmak, Korhana güvenmek bir mecburiyetti. Çaresizliğin içerisinde aradığı çareye bağladığı beldi.
Ama Korhan...
Korhan öyle değildi ki. İstese Ahu ne işine yarıyorsa yarar ve amacına ulaşırdı. Çok da zor değildi. Başından def etmemesi için hiç bir nedeni yoktu.
Şu ana kadar!
Ahu sesindeki muhtaçlığı fark etmesinden mi sebep öylece kaldı? Ne derse doğru olurdu bilemeyişinden miydi bu tutuk hali çıkamıyordu işin içinden.
Ama kuytu köşelerde ara ara kendini hissettiren cılız bir ses "acı çekiyor" diye fısıldıyordu. "Muhtaç!"
Korhan sanki Ahunun varlığına muhtaç bir yakarışla sesleniyordu ona.
Gözlerini çekmeden karşısındaki adama baktı. Çok düşünmeye ihtiyacı da yoktu esasında.
"Onu üzmeyeceğiz Korhan. Üzülmesin diye ne gerekirse yapacağız."
Bu bir kabullenişti. Korhanın yanından ayrılmayacağına, annesine giderken en yakın şekilde destek olacağına dair verilmiş bir sözdü.
Kalbinin ılıklığı Korhanı etkiliyordu. Bana ne diyebilecekken annesinin yanan canı için göz yaşı döken bu kız onu fark etmese de avuçlarının içine alıyordu.
İçinde tarifi mümkün olmayan bir sarılma isteği oluştu. Tenini ısıtan o hisse büyük bir muhtaçlık ortaya çıktı sanki.
"Teşekkür ederim..."
"Etme Korhan. Birbirimize bir söz verdik. Ben sözümü ne olursa olsun tutacağım. Tutunduğum dalımı kırma yeter."
