When the badboy wants the good girl.

Hoofdstuk 3

Kato

Toen de bel aangaf dat het middag was liepen ik en Emma zo hard als we konden naar de kantine want als je te lang wachtte stond er al een hele rij.

Ik had geen zin in warm eten dus kocht ik maar een broodje.
We gingen aan onze vaste tafel aan het raam zitten en begonnen met eten.

"Welke les heb jij straks?",vroeg ze aan mij.

De meeste lessen hadden we samen maar onze keuzevakken waren verschillend.

"Ik ga even kijken op mijn rooster",zei ik terwijl ik in mijn rugzak zocht naar dat verdomde blad.

"Ik heb straks muziek. Jij?"

"PO",zei ze met een pruillip waar ik even om moest lachen.

"Jammer"

Toen de bel aangaf dat de middagpauze voorbij was sjokte ik naar het muziek lokaal.

Er was voor mij niet echt veel keuze. Ik kan niet tekenen of schilderen en sporten valt ook weg omdat ik veel te lui ben.

Dus muziek was de beste optie. Toen ik het lokaal binnenstapte begroette meneer Driesen me.

Ik zag dat er nog niemand was dus ging ik maar op een stoel zitten. Meneer Driesen zette de stoelen bij muziek altijd in een cirkel en zet de banken achteraan het lokaal.

Hij zegt zelf dat hij dat doet omdat dat 'makkelijker' les geeft terwijl iedereen weet dat hij dat doet zodat zijn leerlingen niet stiekem kunnen sms'en tijdens zijn les.

Wie zou er allemaal in deze les zitten?
Ik hoop niet teveel kinderen die ik niet mag want dan is mijn jaar dik verpest.

Ik keek terug even rond en zag dat de meeste kinderen er al waren. Ook al ken ik de meeste niet, lijken ze me op z'n minst aardig.

Een meisje met kort bruin haar kwam naast me zitten. "Hey",zei ze. "Hey!" "Ik ben Sanne en jij?",vraagt ze. "Ik ben Kato" ,zeg ik met een glimlach. Nu heb ik tenminste 1 vriendin voor dit stomme vak.

"Stilte kinderen!",roept meneer Driesen terwijl hij de instrumenten uitdeelt. Ik krijg een triangel. Met alle respect voor de mensen die dit instrument bespelen maar ik vind het het saaiste instrument dat er is.
"We gaan vandaag-", begon hij toen plots de deur van het lokaal openzwaaide.

Jayden

Ik had nu muziek. Woehoew! Niet dus.
Alleen moest ik wel muziek pakken want een kind van vijf kan nog beter tekenen dan ik en omdat ik al zoveel voetbaltraining heb, vonden mijn ouders dat ik geen sport als keuzevak moest nemen.

Ik was nog aan het praten met Dylan waardoor ik niet merkte dat de bel was gegaan. Ik liep naar het lokaal en deed de deur open die met een klap tegen de muur botste. "En wat is de reden dat u te laat ben, meneer Adams?",vroeg meneer Driesen geërgerd. Ik grijnsde. "Sorry meneer Driesen, de meiden wouden me niet laten gaan",zei ik onschuldig. "Vooruit ga zitten!" Ik keek de cirkel rond en zag nog een vrije plaats. Ik ging zitten en keek naar de mensen waar ik naast zat.

De één was 1 of andere gast, of beter gezegd jongetje, met kleren die mijn opa zou dragen en toen ik naar mijn andere kant draaide zag ik dat ik naast een meisje zat dat bijna helemaal tegen haar vriendin aanzat.

Kato.

"Hey",zei ik.

Ze keek me aan alsof ik een vieze kikker was die ze moest kussen terwijl ik 100% zeker van was dat ik echt veel knapper ben.

Ik bedoel ik ben zeker bijna even knap als Dylan O'Brien of welke acteur al die meiden nu zo knap vinden. Ik haalde mijn schouders op en keek naar meneer Driesen.

Ik zag haar vanuit mijn ooghoek even fronsen maar een paar tellen later was haar gezicht weer neutraal.

Ik vroeg me af waarom ze me zo had bekeken.