When the badboy wants the good girl.

Hoofdstuk 43

Idk of de dingen die in dit hoofdstuk komen medisch mogelijk zijn en of het in het ziekenhuis zo gaat! Gelieve daar geen commentaar te hebben, dankjewel!

Ps 1000 woorden🎉 mijn langste hoofdstuk sinds eeuwen of zo😄

Jayden

Ik had de leerkrachten al op de hoogte gebracht en die hadden op hun beurt de ouders van Kato ingelicht.

Het was niet zo erg, zeiden de dokters. Ze moesten de wond naaien en ze had een hersenschudding. Voor de pijn hebben ze haar pijnstillers gegeven, die zorgde er wel voor dat ze nu al anderhalve dag aan het slapen is.

Met mijn ene hand nam ik haar hand vast en de andere bracht ik naar haar gezicht. Voorzichtig streek ik een plukje haar uit haar gezicht en begon daarna zachtjes haar wang te aaien.

Kato

Ik wilde mijn ogen openen, maar het leek wel of ze vastgelijmd waren. Ik voelde iets zachts over mijn wang heen en ik liet een tevreden geluidje horen. De persoon begon te grinniken en dan wist ik dat het Jayden was.

Ik probeerde nog eens om mijn ogen te openen. Eerst het ene, maar ik deed het weer dicht zodra een fel licht in mijn ogen scheen.

"Open je ogen, prinses",moedigde Jayden mij aan terwijl hij kleine cirkeltjes op de palm van mijn hand tekende.

Er verscheen een glimlach op Jaydens gezicht, toen hij zag dat ik helemaal wakker was.

"Wat is er gebeurd?",vroeg ik met krakende stem. Jayden gaf me het glas water dat op het nachtkastje stond. Ik dronk het water gulzig op, kuchte even en stelde de vraag dan opnieuw.

"Je was gevallen op je hoofd, in de filmzaal."

Dan kwam het weer terug. De jongen die tegen mij botste, ik die viel met mijn hoofd op de grond. De barstende hoofdpijn die volgde en alleen maar erger werd wanneer Jayden begon te schreeuwen om een ambulance. De loeiende sirenes van de ambulancewagen en Jayden die rustgevende woorden tegen mij aan het zeggen was.

"Nou dat verklaard de hoofdpijn."

"Gaat het wel?",vroeg hij bezorgd.

Een bezorgde Jayden is zo schattig!

"Ja, het is oké."

Na mijn antwoord kwam bijna direct erna een verpleegster binnen.

"En, hoe voel je je?",vroeg ze.

"Wel goed, alleen veel hoofdpijn." Ze krabbelde iets neer op het kladblok dat ze mee had genomen.

"Dat zal waarschijnlijk nog wel een paar dagen blijven, maar daar gaan we je pijnstillers voor meegeven",verzekerde ze me.

"Heb je honger?"

Ik wilde net antwoorden, wanneer plots mijn maag knorrende geluiden begon te maken.

"Dat neem ik aan als een ja. Ik ben zometeen weer terug",zei ze terwijl ze de kamer weer verliet.

"We moeten binnen een paar dagen alweer terug naar België",zei Jayden.

Ik trok een pruillip. Dat was waar ook! Ik hoopte dat ik rap ontslagen werd uit het ziekenhuis zodat ik tenminste nog een leuke tijd kon beleven.

"Waar is Emma eigenlijk?", vroeg ik. Het was me nu pas opgevallen dat Emma en Vincent nergens te bespeuren waren.

"Die waren om 6 uur terug naar hun gastgezin vertrokken, er mocht maar 1 persoon bij je blijven", legde hij uit.

Bij het woord 'gastgezin' schrok ik. "Weet Amélie het al?" Ik wilde haar niet ongerust maken. "Iedereen weet het al: de leerkrachten, ons gastgezin, de andere kinderen ...",vertelde hij me.

"Ze hadden afgesproken om zodra dat je wakker was langs te komen. Alleen gaat dat nogal moeilijk om...",hij keek even op zijn horloge:"3 uur 's ochtends."

Ik had de wallen van Jayden wel al eerder opgemerkt, maar het leek of ze nu nog meer leken op te vallen. Alleen, hij bleef gewoon Jayden. Even knap zoals altijd.

"Jayden, heb je wel geslapen sinds het ongeluk?"

Hij glimlachte schaapachtig naar mij. "Niet echt",gaf hij toe. "Maar het gaat, prinses. Maak je maar geen zorgen om mij",garandeerde hij me, het was alleen niet zo geloofwaardig aangezien er tegelijkertijd een reuze-geeuw uit zijn mond ontsnapte.

Ik gaf hem een blik waarmee ik duidelijk maakte dat ik hem niet geloofde. "Ga maar naar ons gastgezin. Ik red me hier wel, echt waar."

"Nee", zei hij terwijl hij verwoed met zijn hoofd heen-en-weer schudde. "Ik blijf hier bij jou."

"Je moet echt wel gaan slapen."

"Oké",zei hij dan. Ik snapte niet hoe hij zo ineens van gedachten was veranderd. 2 seconden geleden vertikte hij het nog en nu gaat hij er opeens direct mee akkoord.

Hij hees zich uit de plastieken stoel waar hij op zat en kroop bij mij in het ziekenhuisbed.

Wat gebeurd er?

"Jayden, wat doe je?",vroeg ik verbaasd.

"Prinses, zijn je ogen zó slecht, dat je niet ziet dat ik bij je in bed kruip?"

"Uh jawel, maar waarom?"

"Jij was degene die zei dat ik moest gaan slapen, niet ik. En ik kan niet in een plastic stoeltje slapen."

Hij legde zich zo dat mijn hoofd op zijn borstkas was. Niet dat ik het niet leuk vond.

"Ga jij ook nog maar even slapen."

"Maar ik heb niet geslapen",wierp ik terug.

Toch ontsnapte er een kleine geeuw uit mijn mond.

Stomme pijnstillers.

Wanneer ik bijna in slaap was, hoorde ik Jayden nog zeggen:"Slaapwel, prinses." En voelde ik nog een kus op mijn voorhoofd gedrukt worden.

Jayden

Kato is zo mooi. Hoe ze hier ligt te slapen in mijn armen. Hier zou ik denk ik wel aan kunnen wennen. De verpleegster, die met mij aan het flirten was toen Kato nog  aan het slapen was, kwam binnen met een plateau met wat brood, een potje yoghurt en een flesje water.

Ik bracht mijn vinger naar mijn lippen, als teken dat ze stil moest zijn. Ik wilde niet dat Kato terug wakker werd. Ook al had ze net anderhalve dag geslapen, de pijnstillers -die absoluut nodig zijn, want anders zou ze nog ergere hoofdpijn hebben- putten haar uit.

De zuster zette het dienblad op het nachtkastje en vertrok daarna weer. Zo zou Kato direct als ze wakker werd, iets kunnen eten.