When the badboy wants the good girl.

Hoofdstuk 42

Jayden

Ik haat ziekenhuizen. Het ruikt er muf, je komt langs kamers waar mensen zijn in doodgegaan en pijnlijke momenten hebben in beleefd. Waarom moest dit nu juist bij Kato gebeuren? Het ging super goed en dan opeens gebeurde het.

•••

We hadden onze popcorn en drankjes gekocht en waren nu op weg naar de kassa. Kato begon haar eten op de toonbank te leggen en ik deed hetzelfde met het mijne. Wanneer Kato in haar rugzak haar portemonnee zocht, gaf ik vlug een briefje van 20 aan de kassierster. Ze gaf mij net het wisselgeld wanneer Kato terug opkeek.

" 't Is oké, prinses. Ik heb al voor ons beide betaald", zei ik tegen haar.

"Ik kan heus wel zelf betalen hoor Jayden", zei ze al direct ter verdediging:"Maar dankjewel."

Zag ik dat nu goed? Want volgens mij gaf ze me zonet een knipoog.

"Het was me een genoegen, prinses", vertelde ik haar op deftige toon met een buiging.

"Oh, mijn heldhaftige prins! Ik ben u zó dankbaar. Met wat kan ik u bedanken?",vroeg ze plechtig, maar ik was vooral gefixeerd op het zinnetje:'Oh, mijn heldhaftige prins'. Vooral op het woordje mijn dan.

"Jouw heldhaftige prins?",vroeg ik terwijl ik de nadruk legde op 'jouw'. "En je kan me altijd terugbetalen met een kus",suggereerde ik grijnzend.

Kato begon hevig te blozen. Die rode kleur op haar wangen heeft wel iets. Maar alleen bij haar, als andere meisjes blozen zie ik altijd direct een tomaat in plaats van een hoofd.

"Dat gaat dus niet gebeuren."

Ik trok een pruillip. "Toe prinses, 1 kusje maar?"

Ze deed het zo snel, dat ik dacht dat ik droomde. Ze bracht haar lippen snel naar mijn gezicht en drukte vlug een vederlichte kus op mijn wang, waarna ze zich direct weer wegtrok.

De plaats op mijn wang waar haar lippen nog geen 2 seconden geleden waren, tintelde.

Wow, ik wist niet dat het zo erg was, maar ik zit blijkbaar al ver in de watjes-zone, aangezien ik zo'n dingen begin te denken en voelen.

Nadat was er een korte stilte, die rap verbroken werd door Kato haar zachte stem.

"Waar is de rest eigenlijk?"

Nu ze het zegt, waar is de rest? Ik was zo bezig met het meisje voor mij dat ik niet doorhad dat mijn en haar vrienden niet meer bij ons waren."Misschien zitten ze al in de zaal te wachten op ons?"

"Zou kunnen", zei ze nadenkend. "Laten we al naar de zaal gaan en als ze daar niet zijn, sturen we wel een sms."

Zo gezegd, zo gedaan. We gingen naar de zaal en zochten onze plaatsen.

Zoals Kato al dacht, zaten onze vrienden al te wachten op ons.

"Kon dat niet wat sneller, tortelduifjes?",vroeg Dylan. Een paar mensen keken hem geïrriteerd aan, want hij vroeg het nou niet bepaald op een fluistertoon.

"Op wie moeten we altijd wachten als we naar een feestje gaan omdat zijn haar niet goed ligt?",wierp ik terug.

Daar had hij niks op te zeggen. We gingen zitten op onze stoelen, die naast elkaar waren. Weldra begon de reclame en zoals altijd is mijn popcorn al voor 3 vierde op tegen dat de film begint.

We hebben gekozen om Mockingjay part 2 te gaan kijken, want we wilden niet naar een romantische film gaan kijken en Kato en Emma wilden geen horror, dus was die film de beste optie.

Tijdens de film heb ik een paar keer om Kato te plagen mijn arm rond haar schouders geslagen. Wat me altijd een geïrriteerde blik opleverde, maar ik zag haar mondhoeken telkens wel een beetje naar boven gaan.

Wanneer de film eindigde leek het ons een goed idee om de Big Ben te gaan bezoeken. We gingen naar beneden via de trap, toen een jongen tegen Kato botste. Het leek wel of het allemaal in slow lotion gebeurde.

Kato die van de trap viel, ik die haar naam riep, waarna ze met haar hoofd op de grond viel.

Ik raakte helemaal in paniek. Mijn hart begon wild te bonzen en mijn handen werden zweterig. "Bel een ambulance!",schreeuwde ik zo luid ik kon.

Een grote groep mensen kwam rond ons heen staan. Na wat leek een uur kwamen er mannen met een rood kruis op hun arm en een brancard aangelopen. Ze hesen haar erop en legde haar in de ziekenwagen.

"Wacht! Ik wil mee!"

"Bent u familie?",vroeg de man, terwijl hij me bekeek.

"Nee, maar..."

"Sorry, alleen familie."

Ik moest iets bedenken.

"I-ik ben haar lief!"

De man keek me aan.

"Vooruit dan, knul."

We waren snel bij het ziekenhuis, waar ze Kato meteen meenamen en mij helemaal alleen achterlieten in de wachtkamer.