When the badboy wants the good girl.

Bonus 5

Zwanger

Kato

"Dat is nu al de derde keer in een dag dat ik moet overgeven", gaf ik toe aan Emma. De laatste tijd heb ik steeds vaker last van misselijkheid en omdat Emma dokteres én mijn beste vriendin is, had ik besloten er met haar over te praten. "Ik denk dat ik wel weet wat er scheelt, ik ben binnen een halfuurtje terug", zei ze terwijl ze haar jas en schoenen aandoet. "Waar ga je heen?", vroeg ik verward. Zou ze me niet moeten vertellen wat ik heb? "Ik ga even naar de apotheker."

30 minuten later ging de bel. Op de drempel stond mijn beste vriendin met een geheimzinnige glimlach op haar gezicht en drie zwangerschapstesten in haar hand. "Ik ben zwanger?"

"Dat weten we nog niet zeker, pas als ze alle drie positief zijn, kunnen we het weten. Dus hup, hup! Ik ben misschien wel even benieuwd als jij!", vertelde ze me.

Ik wist niet zeker wat ik ervan moest denken, natuurlijk is een zwangerschap wel bij me opgekomen toen ik de symptomen googelde, maar ik had het snel weggewuifd aangezien er veel onechte dingen op het internet te vinden zijn. Niet dat het zo erg zou zijn als ik zwanger zou zijn, ik bedoel: Jayden en ik hebben allebei een vaste job die goed betaald, vorig jaar zijn we verhuist naar een huis en we zijn tenslotte 'al' 28 jaar. Ik ben alleen onzeker over wat Jaydens reactie daarop gaat zijn.

Na een paar minuten wachten, bekijk ik het resultaat: positief.

Luid gebonk op de badkamerdeur schudde me wakker uit mijn trance . "EN????", hoorde ik Emma luid vragen.

"Positief." De deur vliegt open en een blije Emma keek me breed glimlachend aan. "AAAAAAH! Dit is zo leuk, want ik ben ook zwanger en nu kunnen we samen zwanger zijn!"

"Ho wacht eens even. Dus jij was zwanger en je verteld mij, je beste vriendin van vele, vele jaren, niets?", vroeg ik haar, terwijl ik voor het dramatische effect mijn hand op mijn borst legde, op de plaats waar mijn hart zit.

"Nou.... Vincent wilde eerst 100 procent zeker zijn voordat ik iets vertelde aan iemand."

Oh ja, Vincent en Emma zijn ook nog steeds een koppel. Ze zijn echt zo cute samen! Dylan en Liam hebben sinds een paar jaar geleden het playen ook stop gezet. Dylan kreeg een vaste vriendin en Liam had het te druk met zijn eigen zaak, die hij toen net geërfd had.

"Stomme Vincent."

"Maar wanneer ga je het tegen Jayden zeggen?"

"Ik moet eerst uitvinden of dat hij wel kinderen wilt", vertelde ik haar eerlijk.

Wat nu als hij geen kinderen wilt? Dat zou echt een ramp zijn, want er is geen enkele mogelijkheid dat ik dit kleine wezentje dat nu in me aan het groeien is ooit weg doe.

"Nee, je moet het hem vertellen."

"Hij is nu erg druk bezig met zijn advocatenkantoor", zei ik ontwijkend.

Ook al zijn we nog maar 28, is hij al de baas van een advocatenkantoor dat hij zo'n 2 jaar na zijn stage heeft opgericht en ik heb mijn eigen kledinglijn zojuist ontworpen en ben een interviewer voor de Vogue.

Een kleine biep klinkt door de kamer. "Dat is mijn telefoon waarschijnlijk", meldt Emma.

"Wie is het?",vroeg ik nieuwsgierig.

"Vincent, hij vraagt of ik direct naar huis wil komen, hij heeft iets belangrijk te vertellen", zei ze schouderophalend.

"Ga dan maar, Jayden zal ook wel elk moment thuiskomen", verzekerde ik haar terwijl ik een korte blik op de klok wierp. Juist op dat moment hoorden we het geluid van rinkelende sleutels en het slot dat wordt omgedraaid.

Mijn knappe vriendje stapte binnen in een blauw kostuum dat zijn ogen extra goed doen uitkomen. Plus punt: omdat hij advocaat is, draagt hij vaak een kostuum en ik hou ervan als hij een pak aanheeft. Dat maakt hem nog eens dubbel zo knap.

Hij begroet Emma met een 'hallo' en een kleine glimlach, waarna hij direct weer naar mij kijkt met fonkelende ogen. "Raad eens", beval hij me.

"Raden? Wat moet ik raden?",vroeg ik verward.

"Je weet nog wel die ene keer dat we in Parijs waren en we dat appartement zagen vlakbij dat ene modehuis waar jij zo zot van bent?"

"Ja...", dwaalde ik af. Ik had geen idee waar dit gesprek naar toe ging leiden.

"Wel, het bleek dat het te koop stond."

"Oké wat ben je nu precies aan het zeggen?", vroeg ik enthousiast. Ik hoopte echt dat het was, wat ik dacht dat het was.

"Ik heb het gekocht, zodat we  onze vakanties daar kunnen doorbrengen!"

"Echt waar?", vroeg ik verbaasd terwijl ik hem in een omhelzing trok. Hij reageerde snel door zijn armen rond mij te slagen en zijn hoofd op mijn schouder te leggen. Ik voelde hem knikken.

Toen we ons terugtrokken zag ik dat Emma al naar huis was gegaan, met een duidelijke boodschap: vertel het.

"Ik moet eigenlijk ook iets speciaals vertellen", kondig ik aan.

Het is nu of nooit.

"Vertel maar."

"Ik ben zwanger", mompelde ik.

Oh nee, zijn mond viel open en zijn ogen zijn bijna even groot als schoteltjes, dat is geen goed teken, toch?

Toen er ongeveer een minuut vol met pijnlijke stilte voorbij was, brak er zo'n grote glimlach door op zijn gezicht dat ik dacht dat het in tweeën zo breken.

"Meen je dat?", vroeg-schreeuwde hij.

Vastbesloten knikte ik. Zijn glimlach werd nog groter, ik wist niet dat dat nog mogelijk was, en zijn ogen vloeiden bijna over van liefde en geluk.

"Echt waar?",vroeg hij nog eens terwijl hij me optilde en me lachend rond draaide.

"Ik hou zoveel van je."

"Ik hou van je, wat er ook gebeurt, ik zal altijd van je blijven houden", verzekerde hij me.