When the badboy wants the good girl.

Hoofdstuk 8

Kato

Vanavond was het eindelijk zover! Ik zou mijn grote broer gaan afhalen van het vliegveld.
Sander studeert in Amerika waardoor ik hem niet zo vaak meer zie.

Vroeger waren we ook echt close, maar ja.

People change...

In het begin skypten we bijna elke dag. Dat veranderde eerst naar nog maar 1 keer per week,

naar 1 keer in de 2 weken,

1keer in de maand,

1 keer in de 3 maanden,

Tot alleen af en toe een sms'je.

Mama zei dat we hem eerst gingen afhalen en daarna gingen dineren. Ik keek even in mijn kast en haalde er verschillende jurken uit.

Ik wou het bijna opgeven toen mijn ogen vielen op een jurk helemaal opzij in mijn kast.
Hij kwam tot ongeveer op mijn knieën met roze, paarse en blauwe bloemen erop.
Ik griste hem uit mijn kast en bekeek hem even.

Deze wordt hem.

Ik ging naar de badkamer en stapte in de douche. Ik liet de warme stralen me verwarmen voor ik mijn haar inzeepte en afspoelde waarna ik eruit stapte en draaide een handdoek om mijn lichaam.

Ik kleedde me rap om en liep dan naar de badkamer om mijn haar te drogen.

"Kato! We gaan vertrekken!"

"Oké mama! Ik kom."

Ik deed snel mijn oorbellen in, spoot nog een beetje parfum op en pakte mijn gsm waarna ik van de trap huppelde.

Mijn vader en moeder stonden al helemaal klaar in de deuropening terwijl ik als een gek mijn schoenen aandeed.

Ik stapte in de auto en ging zitten op de achterbank. Ik stuurde Sander even een sms dat we vertrokken waren naar het vliegveld.

Een halfuur later wandelden we naar de hal waar de passagiers uitkomen. (Hoe noemt zo een plek eigenlijk?) Na een paar minuten zag ik de eerste mensen al aankomen. Na nog is een paar minuten trok een blonde jongen mijn aandacht. Sander!

Ik liep op hem af en vloog om zijn nek.

"Je bent er!",gilde ik.

"Tuurlijk ben ik er kleine! Ik heb je gemist hoor",zegt hij. Wat heb ik zijn stem gemist!

"Sander!" Hoor ik mijn ouders roepen.

Nu zitten we in een groepsknuffel verwerkt waarin ik middenin zit.
Na een tijdje besloten mijn ouders dat we genoeg hadden geknuffeld en maakten zich van ons los en vertrokken we naar het restaurant.

Het was een chique, maar tegelijk ook een gezellig Frans restaurant.

Er stond een blonde vrouw met een zwart, strak kleedje iedereen te ontvangen.

"Op de naam van Williams, alstublieft.",zei mijn broer tegen haar.

"Oh jullie hebben tafel 26. Volgt u mij maar" ,zei de vrouw met een flirtige glimlach terwijl ze knippert met haar ogen alsof er iets in haar oog zit. Waarom doet ze zo raar?

Ja, mijn broer mag er dan wel goed uit zien -ik als zijn zus zeg natuurlijk wel steeds dat hij lelijker is als een blobvis maar ach- dan moet je niet zo flirten waar andere mensen bijzijn.

Of gewoon flirten moet ze al niet doen.

Want eerlijk? Het ziet er belachelijk uit.

Sorrynotsorry.