Credible Love

Chapter 11

Chapter 11

Engage

Wala akong nagawa habang naglakad ako pabalik sa bahay namin. Kahit alam kong malayo iyon ay para sa akin ay wala lang yon. Ilang busina ang nagpapaalingawngaw sa aking tenga pero ni isa hindi ko nagawang lumingon pa. wala na akong oras. Pakiramdma ko lahat ng mga boto ko ay hindi na maka function ng maayos dahil sa nangyari.

Gustuhin ko mang sabihin kay Henry na gusto ko pa siya pero alam ko sa sarili ko na tama na. Hindi ko na kayang itama pa lahat ng pagkakamali niya. HIrap man sabihin at bitawan ang mga salitang yon. Kinaya ko dahil alam kong ako mismo ang mas lalong masasaktan kapag hinayaan ko pa siya sa piling ko. Baka mas double pa ang kaya niyang magawa sa akin.. at ayaw ko ng makita ang sarili kong nasasaktan.

Masakit oo sapagkat kailangan. Kailangan ko ding pakawalan siya kahit ikakadurog ko pa. Wala naman kasing hangtunagan ang lahat. Mga magulang ko ay ayaw sa kanya. Ang kaibigan ko ay ramdam ko din na may something na sa kanila. Pero ako itong pilit na hindi naniniwala kahit ilang tao na ang sumampal sa akin sa katotohanan.

Siguro nga ganito talaga ang buhay. Ang daya, ang hirap pero kailangan kong kayanin. Kailangan kasi mahal ko siya at handa akong maging masaya siya sa piling ng iba kahit ikakasakit ko pa.

I wiped my tears as I go inside our house. I looked down as manang terisita scanned my face.Humakbang lang ako ng konti sa kanya at kinuha ang kamay niya. Pagkatapos ay hindi na ako nag-alinlangan pang dumako sa taas.

Bagsak ang katawan ko sa kama. Parang bata na yakap ang una habang naririnig ko ang malakas na bugso ng ulan. Tumagilid ako at mula ditto ay kitang-kita ko ang mga tauhan namin na nag-sisibalutan ng kanilang mga ani kanina.

Inurong ko ang pilik-mata ko hanggang sa hindi ko na nga maramdaman pa ang katawan ko. Everything is black until I opened my eyes for another hour of my life. kahit ang sakit ng ulo ko sa kakaiyak ko kanina pa at ang hapdi ng mata ko na aking iniinda ay natuluyan nan gang nawala ng naka idlip ako.

Nadudurog ang puso ko sapagkat ang liit ng pinagsamahan namin ng crush ko at naging jowa ko nga pero na hangtong sa ganito. Ang daya … naging akin nga siya pero hindi naman pangmatagalan. Siguro okay na ito. Paano pa kaya kapag matagal na ang pinagsamhan namin? Ang hirap siguro I let go non.

Ang hirap sigurong tanggapin na ang taong nakasama mo ng ilang tao ay sa isang iglap ay nangaliwa.a Mabuti na sigurong nalaman ko ng maaga. Nilalandi na pala siya ng kapatid ng aking kaibigan. I never blame her anyway.. I blame henry for everything. Pumatol siya. Alam niyang may jowa siya sana siya na mismo ang lumayo pero di niya rin nakayanan. Katawan niya lang pala ang habol niya. Gusto niy magiling sa kama.

When I was young, Daddy never teach me about that. He always told me that marries a man who respects me wholeheartedly. Not the boy who only knows how to push and moan.

Maybe daddy is that to my mommy before. And I am full of gratitude that I was raised by good ancestors.

Inangat ko pa ang katawan ko at sapilitang tinapak sa semento. Puso ko lang ang may iniindnag kirot ngayon pero bakit ang gana ko ay naapaketuhan? Mas masakit pa to sa hindi ka pinansin ng crush mo. Sana naman hindi niya na lang ako pinansin noon. MArami namang nagsasabi na playboy siya pero nainiwala akong mapapabago ko siya. Ngunit di plaa ganon. As the days goes by, man will change if he truly loves you and in my case he never ready to change just for a girl. I hope when the time he will have children, I hope his children will never be like him. Kahit kawawala ang anak niya.

If destiny play again to ours, I hope it will be good and a good friends. Pinahiran ko ang luhang lumabas sa mga mata ko. Kahit pala naalala ko ang mga ganong bagay ay nakakasakit pa rin sa akin. Kahit pa nag sakit ng lahat ng aking nararamdamn. Gusto ko paring maging masaya siya. I wonder if I moved on from him? I hope I will be happy with myself and the man I will marry.