46

2.4K 286 39
                                    

Unicode

ဆောင်းရာသီဟာ ပီပီသသကို အေးမြနေလေပီ။
မနက်နှင့်ညခင်းတွေမှာဆို အချမ်းဒဏ်ပိုကဲလွန်းလှသည်။

သို့သော်လည်း တောင်ကိုရီးယားမှာ
အကုန်လုံးမျှော်နေရသည့် ပထမဆုံးနှင်းတော့
မကျဆင်းသေးပါ။

ဒီဇင်ဘာ လတစ်ဝက်ကျိုးပီး
ပြက္ခဒိန်က နှစ်တစ်နှစ်ကုန်ဆုံးတော့မှာမှန်သော်လည်း
မနေ့ကထိ နှင်းမကျသေး။

အချိန်တွေက အကုန်မြန်လာသလောက်
လီဆာ့ဘဝကတော့ ရှင်သန်ရတာ အဓိပ္ပာယ်မဲ့သလိုကိုဖြစ်နေတော့သည်။

ဖြစ်နိုင်ရင် လီဆာပျောက်ကွယ်သွားလိုက်ချင်ပါသည်။  ဒါပေမယ့် အဲ့တာက နည်းလမ်းကောင်း
မဟုတ်ပါဘူးလေဆိုတဲ့ အသိနှင့်ရှေ့ဆက်နေရသည်။

ကင်မ်နှင့်ဝေးခဲ့ရတာ တစ်လပြည့်ခါနီးလောက်
ရှိနေပီဖြစ်တာကြောင့် သတင်းကောင်း
အနေနဲ့ကတော့ ကင်မ်မရှိလည်း
မောင်နေတတ်နေပါပီ။

မဖြစ်မနေ ကင်မ့်ကိုလိုအပ်နေတာမျိုးမဟုတ်တော့ပါ။
အဲ့လိုလည်းဖြစ်နေလို့မရဘူးလေ။

ကင်မ်က မောင့်ကိုလူညံ့လို့ထပ်ပီး ထင်မှာ
မလိုချင်တော့ဘူး။ ကင်မ်နဲ့ဝေးပီးနောက်ပိုင်း
အိမ်ထဲမှာပဲ နေဖြစ်တာများပါတယ်။

ဘာတွေလုပ်ဖြစ်လဲဆိုရင်တော့
ဥပဒေစာအုပ်တွေ ပိုဖတ်ဖြစ်တယ်။
နောက်ပီး ဂျပန်ကိုကျောင်းသွားတက်ဖို့အတွက်လည်း
ပြင်ဆင်ဖြစ်နေတယ်။

နောက်ဆုံးနှစ်တစ်နှစ်ပဲကျန်တော့တာမလား။
ဂျပန်မှာသွားတက်ပီး ဘွဲ့ယူဖို့စဥ်းစားထားသည်။

လီဆာပြောခဲ့ဖူးတယ်ထင်ပါရဲ့။
တခါတလေကျ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကြီးကနေ
ထွက်ပြေးသင့်ပြေးရမှာပဲလေ။

"လီ....ဂျပန်သွားဖို့ကိစ္စက တကယ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပီလား"

ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ လီဆာနှင့်ရယ်ရီ
ရှိနေကြသည်။  ဒီတလော ဆေးရုံမှာ
လာတွေ့ပီးတည်းက မတွေ့ဖြစ်တာအတော်လေး
ကြာမြင့်လိုက်ပါသည်။

အဲ့နေ့က လီဆာဟာ ရယ်ရီ့ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ
သူ့ကိုသဘောကျနေတာလားလို့မေးခဲ့သည်။
ရယ်ရီကလည်း အစပိုင်းမှာ မမျှော်လင့်ထားတဲ့
အမေးတစ်ခုကြောင့် ကြောင်နေသော်လည်း
ရှက်ရွံ့နေတာမျိုးမရှိပဲ ဝန်ခံခဲ့သည်။

Deĵa Vú (Completed) Where stories live. Discover now