25

2.3K 258 17
                                    

Unicode

မနက်စောစောစီးစီး တရစပ်မြည်နေတဲ့
ဖုန်းသံကြောင့် သူအိပ်နေရင်း
မှောက်လျက်ပြောင်းအိပ်ကာ နားနှစ်ဖက်ကို
ခေါင်းအုံးနဲ့ဖိကာထားလိုက်သည်။

ဒီနေ့ ကင်မ်ကသူမ ရှယ်ယာဝင်ထားတဲ့
ကုမ္ပဏီရဲ့ လပတ်အစည်းအဝေးတစ်ခုရှိလို့
မအားတာကြောင့် လာမတွေ့ဖို့ပြောထားသည်။

မောင်ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးပါမယ်ဆိုတာတောင်
ကင်မ်ဟာ ငြင်းတယ်။
အိမ်ကဒရိုင်ဘာဦးလေးကြီးနဲ့ပဲ သွားပါမယ်တဲ့လေ။

အဲ့တော့ အခုဖုန်းတဂွမ်ဂွမ်ဆက်နေတာက
ကင်မ်တော့လည်းမဖြစ်နိုင်.....

"ကျစ်....ဘယ်ကောင်လဲကွာ
ငါ့ကိုအိပ်ရေးပျက်အောင်လုပ်တာ"

စုတ်တစ်ချက်သပ်ရင်း အဆက်မပြတ်မြည်နေတဲ့
ဖုန်းကိုယူကြည့်တော့ ဖုန်းခေါ်သူနေရာမှာ
ရယ်ရီတဲ့လေ။

ဘာဖြစ်ပြန်ပီလဲမသိဘူး....မောင်လည်းဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။

"ဟယ်လို.....ရယ်ရီပြော"

"အသံကလည်းဘုဆတ်ဆတ်နဲ့ပါလား...
ဖုန်းခေါ်တာလည်းအခါတစ်ရာရှိတော့မယ်
အခုမှကိုင်ရတယ်လို့ကွာ"

မောင်တစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့
ခေါင်းကရွှေရောင်ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွလိုက်ပီး...

"ငါအိပ်နေတာဟ....."

"အို...ဒါဆို ရယ်ရီကြောင့်အိပ်ရေးပျက်သွားလို့
မကျေမနပ်ဖြစ်နေတာပေါ့ ဟုတ်လား"

"အွန်း....အဲ့သဘောပဲ"

တစ်ဖက်က ရယ်ရီကတော့ သဘောတွေကျပီး
ရယ်မောနေတော့တယ်။

ဒါကို မောင်ဟာပိုစိတ်ဆိုးသွားရသည်။
သူပြောလိုက်တဲ့အထဲ ဘာရယ်စရာများ
ပါသွားလို့ အဲ့လောက်ရယ်နေလဲမသိ။

နားမလည်နိုင်စရာပဲ......

"ဘာလဲ လူကိုလှောင်နေတာလား"

"ဟော...မဟုတ်ပါဘူး လီရယ်၊ အိပ်ရေးမဝရင်
အဲ့လိုလေးရစ်တတ်တာလား....ခုမှပဲသိတော့တယ်"

"ငါကအဲ့လိုပဲ အိပ်ရာနိုးနိုးချင်းဆိုတခါတလေ
စိတ်မကြည်ဘူး"

Deĵa Vú (Completed) Where stories live. Discover now