22

2.3K 249 26
                                    

Unicode

"ဒီဆိုင်ကို တို့တခါမှလာမစားဖြစ်ဘူး"

မနေ့ညကချိန်းဆိုမှုအတိုင်း မောင်ဟာ
ကျွန်မကိုလာကြိုရင်း အခုလည်းမနက်စာအတွက်
သူသဘောကျတဲ့ ဆိုင်ဆိုပီးခေါ်လာလေရဲ့။

မောင်သဘောကျတဲ့ဆိုင်ဆိုတာနဲ့ကို
ယုံကြည်စိတ်ချစွာနဲ့ ကျွန်မလိုက်ပါမည်။
အရင်တစ်ခါ ထမင်းသုပ်ဆိုင်လည်းအရမ်းကောင်းတယ် မဟုတ်ပါလား.....

"ဒင်းဆမ်းအရမ်းကောင်းတယ် ကင်မ်ရဲ့....
နောက်ပီး တရုတ်အစားအစာတွေကိုသီးသန့်ရောင်းတာ"

"ဒါဆိုပဲခေါက်ဆွဲရမှာပေါ့"

မောင့်လက်မောင်းကိုချိတ်ထားတဲ့
ကျွန်မလက်တွေကိုပိုပီးတင်းကြပ်လိုက်သည်။
မောင်ကတော့ ကျွန်မအား
ပြုံးပြရင်း ကြည့်လာတယ်။

ပီးတော့ပြောသေးတယ်။

"ဒီဆိုင်ကပဲခေါက်ဆွဲကနာမည်ကြီးပဲလေ၊
ဒါမယ့် ကင်မ့်ကိုမစားစေချင်ဘူး"

"ဟယ်...ဘာလို့လဲ"

စကားတပြောပြောနဲ့ ဆိုင်ထဲရောက်တော့
အပြင်အဆင်လေးကြောင့် ရှေးခေတ် တရုတ်ကားတွေထဲများ ရောက်သွားသလားလို့ထင်မှတ်ရတယ်။

တကယ့်ကိုတရုတ်ပြည်ကိုချက်ချင်း
ရောက်သွားသလိုခံစားရတာ....

အချိန်ကလည်းအရမ်းစောနေတာကြောင့်ထင်တယ်။
လူတော့သိပ်မရှိသေး.....

"ဒီမှာအရင်ထိုင်ရအောင်"

မောင် ပြောတဲ့နေရာလေးက ဆိုင်ရဲ့ထောင့်လေးပဲ။
ကျွန်မလည်း မောင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာပဲ
ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

ဘေးချင်းကပ်ထက် မောင့်မျက်နှာလေး
ကြည့်စားတော့ ပိုအရသာရှိမယ်လေ။
ဟုတ်တယ်မလား....

ထိုင်ထိုင်ခြင်းမှာပဲ တရုတ်ရိုးရာအကျီလေးဝတ်ထားတဲ့ ဝိတ်တာကောင်လေးတစ်ယောက်က
မီနူးကတ်ကိုချပေးရင်း အနားရောက်လာသည်။

ဆိုင်တစ်ဆိုင်လုံးကို ဒင်းဆမ်းနံ့သင်းသင်းလေးက
လွှမ်းခြုံထားတာလေးဟာ....သဘောကျချင်စရာ။

"မောင်...."

"ဗျာ..."

မီနူးကိုငုံ့ကြည့်နေရှာတဲ့ ကင်မ့်ကို
မောင်ဟာမေးအောက်လက်ထောက်ရင်းကို
ငေးနေတာ....မသိတဲ့သူကြည့်ရင်
မတွေ့ရတဲ့သူတွေလို့ထင်ရတဲ့အထိပဲ။

Deĵa Vú (Completed) Where stories live. Discover now