48

2.5K 295 42
                                    

Unicode

ဝိုင်ဆိုတဲ့သဘောသဘာဝက အချိန်ကြာလေ
အရသာပိုပြင်းရှပီး ပိုအဖိုးတန်လာလေ။
ကျွန်မ မောင့်အပေါ်ထားတဲ့ အချစ်၊အလွမ်းတွေဟာလည်း ဝိုင်လိုပဲ။

နေ့ရက်တွေကုန်ဆုံးလာလေ သေမတတ်လွမ်းရလေ။
ကြာလေသိလာရတာဟာ မောင့်ကိုလက်မလွတ်နိုင်ဘူးဆိုတာပဲ။

ကျွန်မ မောင့်ကိုပြောမပြတတ်အောင်ချစ်ပေမယ့်
ကျွန်မအနေနဲ့ မောင့်ကိုပေးခဲ့တာ နာကျင်မှုတွေပဲရှိပါသည်။

အချစ်တွေပေးခဲ့သေးရင်တောင် ကလဲ့စားချေတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်မရဲ့စကားမှာ မောင်ဟာ ကျွန်မအချစ်တွေကို အဆိပ်တွေလို့ထင်သွားတော့မှာပဲ။

မောင်နဲ့ကျွန်မ နောက်ဆုံးတွေ့ဖြစ်ခဲ့တာ
ပီးခဲ့တဲ့ဒီဇင်ဘာ 23ရက် နမ်ဆန်းတာဝါတွင်ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးနှင်းကျခိုက်မှာ
မောင့်လည်တိုင်ကိုတွဲခိုပီး အနမ်းတွေပေးရမယ့်အစား
စကားလုံးတွေပျောက်ရှနေခဲ့သေးသည်။

လွမ်းနေခဲ့တာလို့ ထွက်ဖို့တောင်
လည်ပင်းဝမှာ တစ်နေခဲ့ရတဲ့အချိန်။
အစကတည်းက ကျွန်မဟာ
ပြတ်သားနိုင်တဲ့လူတစ်ယောက်လို
ဟန်မလုပ်နေခဲ့သင့်ဘူးဆိုတာ အချိန်လွန်မှသိရပါသည်။

ကင်မ်ဂျန်းနီ နောင်တအကြီးအကျယ်ရနေတယ်လို့
အော်ဟစ်ဝန်ခံပစ်ရင်တောင် အကုန်လုံးကရယ်မောကြမယ်ထင်တယ်။

နင့်ထိုက်နဲ့နင့်ကံဆိုပီး ဘယ်လောက်တောင်
အမြင်ကပ်ကြလိမ့်မလဲ။
တကယ်တော့ ကိုယ့်ရင်ကိုကိုယ်ခွဲရတာ
အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်တယ်ဆိုတာ
ဘယ်သူကမှ သိကြမှာမဟုတ်ဘူး။

ကျွန်မကို ကိုယ်ချင်းစာကြမှာလည်းမဟုတ်သလို
ဝိုင်းပီး အပြစ်ဖို့ကြမယ့်လူတွေများမှာပဲ။
ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲလေ။ ကျွန်မကသာ
အမှားတွေကျူးလွန်ခဲ့တဲ့သူမဟုတ်ပါလား။

"မောင်အများကြီးပျော်နေတာပဲ"

ရယ်ရီ့ရဲ့ Ig acc မှာတင်ထားတဲ့
မောင်နဲ့နှစ်ယောက်တွဲပုံတွေကိုကြည့်ရင်း
ပြောလိုက်ခြင်း။

မောင်ရော ရယ်ရီရော ဂျပန်ကိုထွက်သွားကြတာ
ဆယ်လကျော်ကျော်ရှိနေလေပီ။
အစကတော့ မောင်ပဲဂျပန်မှာကျောင်းသွားတက်ဖို့
စီစဥ်ရင်းက နောက်ကျမှဘာဖြစ်သွားကြသည်မသိ။

Deĵa Vú (Completed) Where stories live. Discover now