53

3.7K 300 42
                                    

Unicode

မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်နေသည့်
ရယ်ရီဟာ ခေါင်းအတင်းငုံ့ထားပီး ခန္ဓာကိုယ်လေးတောင် တုန်နေသယောင်....

အမှားလုပ်ထားတော့လည်း ဒီလိုဖြစ်နေတာမဆန်း။
ရယ်ရီ့ဘေးက ဂျပန်ကောင်လေးကတော့
တစ်အိမ်လုံးကို စူးစမ်းကြည့်နေသည်။

"ဒီတော့...မင်းနဲ့ငါ့ညီမက ဘယ်လိုပတ်သက်တာလဲ"

"မမကို ကျွန်တော်က ဖွင့်ပြောထားတာပါဗျ...
ဘွဲ့ယူပီးရင် အဖြေပြန်ပေးမယ်ပြောထားပီး
အဖြေမပေးရသေးပဲ ကိုရီးယားကိုထွက်သွားလို့
လိုက်လာတာပါ"

တိုရှီယို...တိုရှီယို...ကောင်စုတ်လေး။
အကြောင်းစုံသေချာမသိပဲ သူများနိုင်ငံကို
အဲ့လိုလိုက်လာရသလားတော်....

သူရောက်လာတော့ ပြဿနာတွေက
ရှုပ်ကုန်ပီပေါ့။ မသိတော့ပါဘူး။
ရှုပ်ကုန်တာလား...ရှင်းသွားမှာလား။

"ရယ်ရီ...ဒါဆိုလီဆာ့ကိုရော ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"

"အမလီဆာက...မမရဲ့သူငယ်ချင်းပဲလေ၊
ကျွန်တော်နဲ့လည်းသိပါတယ်"

ရယ်ရီ့ကိုမေးတာမှန်သော်လည်း
ဂျပန်ကောင်လေးက လောကွတ်ချော်ပီး ဝင်ဖြေပေးသည်။

မောင်နဲ့ရယ်ရီ ဘာတွေလျို့ဝှက်ထားကြတာလဲ။
ဘာတွေဖုံးကွယ်ထားကြတာလဲ။

ကျွန်မမျက်နှာကို မဝံ့မရဲကြည့်နေတဲ့
ရယ်ရီ့ပုံစံနဲ့တင် အခြေအနေတစ်ချို့ကို
သဘောပေါက်စတော့ပြုလာပါပီ။

"မင်းဒီမှာ အအေးသောက်ရင်း ခဏထိုင်စောင့်ပေးနိုင်မလား"

"ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်ဗျ"

ကောင်လေးက ချက်ချင်းခေါင်းညွတ်အရိုအသေပေးကာ ပြောလာသည်။
ဘယ်ဆိုးလို့လဲ ......လူကြီးကို
လေးစားရမှန်းတော့သိသေးသား။

"ရယ်ရီ....အပေါ်ထပ်ကို ခဏလိုက်ခဲ့"

ဒီအချိန်ရောက်မှတော့ မထူးတော့ပါဘူး။
မမကို ပြန်လက်စားချေဖို့ မမ နောင်တရဖို့
တမင်ဒီလိုဖန်တီးခဲ့တယ် ဝန်ခံရတော့မယ်။

ဝန်မခံရင်လည်း အဖြစ်အပျက်တွေက
မကြာခင် အကုန်အမှန်ပေါ်တော့မှာလေ။

Deĵa Vú (Completed) Where stories live. Discover now