රැජිණියගෙ පාපොච්චාරණයත් එක්ක ජන්කුක් සම්පූර්ණයෙන්ම මානසිකව කඩන් වැටුනා වෙද්දි එයාට ජිමින්ව ආත්මයක් විදිහටම හැමදාටම ලඟින් තියාගන්න වේවි කියලා එයා දුක් වුනා. ජිමින්ට එයාගෙ ජීවිතය විඳින්නවත් ලැබුනෙ නැති එකට ජන්කුක් විඳවන්න වුනේ තමන්ටවත් මොකුත් කරගන්න ලැබුනෙ නැති නිසා.
ඒ කුටියෙන් පිටතට ආව ජන්කුක් බිත්ති අල්ලමින් ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියෙ පණක් නැති මනුස්සයෙක් වගේ. සේවිකාවන් වගේම මුර සෙබලු යම් පරතරේකින් හිටියත් එයාලා නොසෙල්වි ගල් පිළිම වගේ හිටියෙ පටු කොරිඩෝව දිගේ අඬමින් ඇවිදන් ගිය ජන්කුක්ට අවදානයක් නොදී. ඒත් එකතැනක ජන්කුක් බිත්තිය දිගේ රූටලා බිමින් ඉඳගත්තෙ තවත් දරාගන්න බැරි වෙද්දි.
ජිමින්ව එයාට සදහටම නැති වෙලා කියන එක එයාව පිස්සු වැට්ටුවා. ජන්කුක් මාලිගාවෙ කොරිඩෝ එකේ බිත්තියට හේත්තු වෙලා දණහිස් උඩ ඔලුව තියාගෙන හිටියෙ පැය බාගයක් විතර තිස්සෙ වෙද්දි ඒ අඳුරු තැන එළිය වෙලා තිබුනෙ ඉටිපහන් වලින්. රැජිණියගෙ මත් වුන කටහඩ ඇරෙන්න මාලිගාවෙ වෙන කිසිම දෙයක් ඇහුනෙ නැති තරම් නිහඬයි. ඒත් ටිකකින් ජන්කුක්ට දැනුනා එයාගෙ උරහිසට අතක් තද වෙනවා වගේ. එයා ගැස්සිලා උඩ බැලුවෙ තාමත් කඳුලු පිරුණ ඇස් වලින්.
"ජන්කුක් ජෝන්? මම නිවැරදිද? "
සන්සුන් කටඬක් තිබුන මහලු මනුස්සයෙක් තමන්ගෙ ලඟ හිටගෙන හිටියා ජන්කුක් දැක්කෙ එයාගෙ අතේ තිබුන ඉටිපහනක එළියෙන්. ඒ කෙනා ඇඳන් හිටිය ඇඳුම් වලට අනුව එයා පූජකයෙක් කියලා සැකයක් නොවෙද්දි ජන්කුක් නිකන් ඔලුව පෙනෙන නොපෙනෙන ගාණට උඩ පහල කරලා ආයෙත් දණහිස් උඩ ඔලුව තියාගන්න හැදුවෙ. එයාට මේ වෙලාවෙ ඕනි වුනේ තනියම ඉන්න. ආයෙත් හිනාවෙලා ජිමින් ඉස්සරහට යන්න තරම් ශක්තිමත් වෙන්න.
"දරුවෝ තීරණ ගන්න ඒ තරම් හදිස්සි වෙන්න හොඳ නැහැ.."
"........"
ඒ කටහඬ ඒ තරම් සාමකාමීයි. ඒත් ජන්කුක් ඔලුව ඉස්සුවෙ නැහැ. මහලු පූජකයා තාමත් එයාගෙ උරහිස්සට පොඩි තට්ටු දාමින් එයාව සනසවන්න වගේ.
YOU ARE READING
WILDFLOWER [▪︎COMPLETED▪︎]
Fanfiction~ He is like a wildflower; beautiful, fierce, and free.~ ●. 18+