Chapter 89
သူ့ဘေးရှိလူက အထိတ်တလန့်ဖြင့် “ဒါ...ဒါ...ဒါ...သူ့လက်မောင်းကဘာလို့...”
“ရွှီခဲ့လင် အရင်ကဒဏ်ရာရဖူးတာလား...အဲ့ဒါကြောင့် လက်အတုတပ်ထားတာလား...”
“ကြည့်စမ်း...အဲ့ဒါက ကောင်းကောင်းလုပ်ထားတာပဲ...တော်တော်လေးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်...”
လက်ပြတ်ကမြေပေါ်ကျသွားသည်နှင့် ထိုလက်အတွင်း၌ရှိသော ညဏ်ရည်တုစက်သည်လည်း ဖုယွမ်ချွမ်းအရှေ့အရောက် လွှဲပစ်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။
ရှီခိုင်ရှင်း၏မျက်ဝန်းများ ပြူးကျယ်သွား၏။
ဖုယွမ်ချွမ်းက ၎င်းကိုကန်ထုတ်ရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ကျွင်းချင်ယွီက သူ၏ဘောင်းဘီအနားစကို ခပ်ဖွဖွဆွဲလာ၏။
ရွှီခဲ့လင် ပြုံးလိုက်သည်။
“ထိန်းချုပ်တဲ့ပစ္စည်း အနီးအနားမှာရှိနေသရွေ့ အလင်းတုကအနီရောင်လင်းလာလိမ့်မယ်...”
သို့သော် အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ၎င်းကဘာမှမတုံ့ပြန်လေရာ ရွှီခဲ့လင်၏နှလုံးသားက နစ်မြုပ်သွားသလိုခံစားလိုက်လိုက်ရ၏။
သူ၏မျက်လုံးများက အထိတ်တလန့်ပြူးကျယ်သွားကာ “မဖြစ်နိုင်ဘူး...ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ...”
ဖုယွမ်ချွမ်း ထိုအရာကိုသုံးခဲ့ကြောင်း သူ သေချာသိလေသည်။
“ခင်ဗျား ဖွက်ထားတာမလား...မဟုတ်သေးဘူး...ဖွက်ထားရင်တောင် သေချာပေါက်အနီရောင်လင်းလာရမှာ...မဟုတ်ဘူး...”
ဖုယွမ်ချွမ်းက ဥာဏ်ရည်တုကိုတစ်လှည့် သူ့လက်မောင်းများကြားထဲ၌ စတော်ဘယ်ရီချိုချဥ်စားနေသည့် ရေသူလေးကိုတစ်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ကျွင်းချင်ယွီက သကြားလုံးကိုဝါးနေရင်း မျက်ဝန်းလေးများ လခြမ်းကွေးသဏ္ဍာန်ကွေးညွှတ်သွားသည်အထိ ပြုံးလိုက်သည်။
“ရှက်စရာပဲ...ကိုယ့်လက်ကိုယ်မြန်မြန်ပြန်ကောက်စမ်းပါ...ခင်ဗျားဘယ်လောက်ပဲအရှက်မဲ့နေပါစေ၊ လူတွေကို စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ယိုးစွပ်လို့မရဘူးလေ...”
