Chapter 111
ဖုယွမ်ချွမ်း အနား၌မရှိချိန်တွင် ကျွင်းချင်ယွီသည် ဝမ်းနည်းနေပါသည် ဟူ၍ မပြောလိုပေ။ သူက ပြဿနာပြင်းပြင်းထန်ထန်များကို သိပ်ပြီး ကြုံတွေ့ရလေ့ မရှိခဲ့သော်လည်း ယခုအခါတွင် သူ၏စိတ်ခံစားချက်ကို ထိခိုက်စေသည့် အကြောင်းအရာများကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို ကြုံတွေ့လာရသလိုပင်။
ဖုယွမ်ချွမ်းက ထိုစကားကို ကြားသောအခါ သူ ဝမ်းနည်းနေလား၊ ဝမ်းမနည်းနေလား ဆိုသည့်အကြောင်းကို နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်မမေးတော့ပေ။
"ဖြေရှင်းရ မလွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုခု ကြုံလာခဲ့ရင် ရှီခိုင်ရှင်းကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းခိုင်းလို့ရတယ်"
ကျွင်းချင်ယွီသည် သူ၏နံဘေးတွင် လှဲလျောင်း၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
"စိတ်စွမ်းအင်မရှိတာက အဆင်မပြေဘူး"
ဖုယွမ်ချွမ်းက စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးသည်။
“စိတ်စွမ်းအင်ရှိတာလည်း အရမ်း အဆင်မပြေပါဘူး၊ ဓာတ်ရောင်ခြည်ဒဏ်ကို ခံရတဲ့အပြင် နေမကောင်းပါ ဖြစ်နိုင်တယ်"
"မင်း ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့ ပြဿနာတွေအကြောင်း ကိုယ့်ကို အချိန်မရွေး ပြောပြလို့ရတယ်နော်"
"ကျွန်တော် မက်ခါရဲ့ လည်ပတ်ပုံကို လေ့လာချင်တယ်"
ကျွင်းချင်ယွီက မျက်လွှာချလိုက်သည်။ အရာအားလုံးကို ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သော်လည်း သူသည် နောက်ဆုံး စိတ်စွမ်းအင်နှင့်ပတ်သက်၍ပဲ စိတ်ထဲ မတင်မကျဖြစ်နေဆဲ ဖြစ်သည်။
ကျွင်းချင်ယွီသည် သက်ပြင်းချလိုက်ပြီးနောက် သူ၏အသံက ပို၍ ဝမ်းနည်းလာသည်။
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို တွေ့ချင်တယ်၊ ခင်ဗျားကိုလွမ်းတယ်"
ဖုယွမ်ချွမ်းသည် ငါးလေးကို သေချာ ကြည့်လိုက်၏။ သူက တခြားဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘဲ ငြင်သာစွာ ချော့မြူလိုက်သည်။
“မက်ခါကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲဆိုတာ မလေ့လာလည်း ဖြစ်ပါတယ်”
ကျွင်းချင်ယွီသည် သူ့ကိုယ်သူ ကာကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိပါက ဒုက္ခပြဿနာများသာ ကြုံတွေ့လာနိုင်သောကြောင့် ခေါင်းကို ခါယမ်းကာ ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။
