Chapter 104
ကျွင်းချင်ယွီသည် သူ၏လက်ကို ဆွဲကိုင်၍ ဟိုဘက်ဒီဘက် ခါယမ်းလိုက်ကာ
"ထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ခဏလောက် အဖော်ပြုပေးပါဦး"
"နေမကောင်းသလို ခံစားရလို့လား"
ဖုယွမ်ချွမ်းသည် တစ်ရှူးတစ်ရွက် ထုတ်လိုက်ပြီး သူ၏လက်ချောင်းမှ ရေများကို သုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူသည် ထိုင်ချ၍ ကျွင်းချင်ယွီ၏ခါးကို ဆုပ်နယ်လိုက်ပြီး
"အရမ်း နေလို့မကောင်းဘူးဆိုရင် ခဏလောက်လှဲနေပြီး ဆေးခန်း သွားလိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်"
ကျွင်းချင်ယွီက ခေါင်းယမ်း၍ သူ၏ပေါင်ပေါ်တွင် လှဲလိုက်သည်။ သူသည် ဘေး၌ လှဲနေလျက်က ဖုယွမ်ချွမ်းကို ကြည့်ကာ
"ခဏလောက် အနားယူလိုက်ရင် သက်သာသွားမှာပါ"
ဖုယွမ်ချွမ်းသည် သူ အိပ်ပျော်သွားသည့်အခါတွင် ဆံပင်များကို မဖိမိစေရန် နားရွက်နောက်တွင် သေချာလေး သိမ်းပေးလိုက်သည်။
"စားပွဲပေါ်မှာ အသီးတွေရှိတယ်။ နည်းနည်း စားလိုက်ပါလား"
"ကျွန်တော် မလှုပ်ချင်ဘူး"
ကျွင်းချင်ယွီ ဖုယွမ်ချွမ်း၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်၍ သူ၏ပါးပြင်နားတွင် ကပ်ထားလိုက်သည်။ သူ အနည်းငယ်မျှပင် မလှုပ်ရှားချင်ပါ။ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်လေးသာ အနားယူချင်မိပါသည်။
ဖုယွမ်ချွမ်ကလည်း အလိုက်သိစွာဖြင့် ငါးခြောက်ဗူးကို ဖွင့်လိုက်ကာ
“နည်းနည်း စားပါလား”
ယေဘုယျအားဖြင့် ဆိုရလျှင် ရေသူများ၏ အစားအစာ စားသုံးမှုက များပြားပါသည်။
သို့သည့်တိုင် ငါးလေးသည် အများအပြား စားသောက်ရခြင်းကို မနှစ်သက်ခဲ့ဘဲ လူသား ဖြစ်လာသည့်နောက်ပိုင်းပင် အနည်းငယ်သာ စားလေ့ရှိ၏။ သူ၏ စားသောက်မှုပုံစံကို လိုက်၍ ဖုယွမ်ချွမ်းသည် သူ့အား ရံဖန်ရံခါ၌သာ အဆာပြေစာ ကျွေးနိုင်လေသည်။
ကျွင်းချင်ယွီသည် သူ၏ပါးစပ်နားသို့ ခွံ့ကျွေးလာသော ငါးခြောက်ကို ကိုက်လိုက်ပြီး ဖြည်းညှင်းစွာ ဝါးနေသည်။
