Chapter 125
ကျွင်းချင်ယွီ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကာမိစေမည့်နည်းဖြင့် ထီးကိုကိုင်လိုက်၏။ သူ့မျက်စိရှေ့မှ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း စိတ်ငြိမ်လာသည်။ တစ်လောကလုံးကို နှင်းစောင်ကြီးဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေ၏။
ခဏကြာစဉ်းစားပြီးနောက် ဖုယွမ်ချွမ်းပါးကို သွားကိုင်ကာ မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော့်ကို ပြောစရာရှိလား…”
“ဟင်” ဖုယွမ်ချွမ်း ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်ရင်း သူမေးခံလိုက်ရသော မေးခွန်းကိုစဉ်းစားကာ ပြောလိုက်သည်။ “ရှီခိုင်ရှင်းက မင်းစိတ်ဆိုးအောင်ဘာတွေ ပြောလိုက်ပြန်ပြီလဲ…”
စိတ်ဆိုးခြင်း မဆိုးခြင်းက ပြဿနာမဟုတ်ဘဲ ကျွင်းချင်ယွီ နားမလည်နိုင်ခြင်းသာဖြစ်၏။
“လုပ်ပိုင်ခွင့်ကိစ္စပါ… ကျွန်တော့်လုပ်ပိုင်ခွင့်က ဘာလို့ပိုမြင့်နေရတာလဲ…”
“ဟုတ်တယ်…” ငါးလေးလည်း အနည်းအများ သိပြီးဖြစ်သောကြောင့် ဖုယွမ်ချွမ်းဘာမှ ထပ်ပြောရန်မလိုတော့ချေ။
ဖုယွမ်ချွမ်း အမြန်ဝန်ခံလိုက်သောကြောင့် ကျွင်းချင်ယွီပင် ရုတ်တရက်ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘဲ ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခုဖုံးကွယ်ထားတာ ရှိတယ် ထင်လို့…”
“ဘာလို့ ဖုံးကွယ်ထားရမှာလဲ…”
“တကယ်ပြောတာလား…” ကျွင်းချင်ယွီ ပြန်မေးလိုက်ပြီးမှ ဆက်ပြောလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါဆို ဘာလို့ရုတ်တရက်ကြီး ကျွန်တော့်လုပ်ပိုင်ခွင့်ကို မြှင့်ပေးလိုက်တာလဲ…”
"ရုတ်တရက်ကြီးမဟုတ်ပါဘူး… အရင်ကတည်းကလုပ်ချင်နေခဲ့တာကို စစ်ဖြစ်သွားပြီး မင်းပဲ အင်ပါယာမှာကျန်နေခဲ့တာလေ…၊ တစ်ခုခု လုပ်ချင်ရင် အဆင်မပြေမှာစိုးရိမ်လို့ အမြင့်ဆုံးကို ပြောင်းထားပေးလိုက်တာ…”
ကျွင်းချင်ယွီ အနည်းငယ်နားလည်သွားသည့်သဘောဖြင့်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။
