Chapter 132
ဖုယွမ်ချွမ်းသည် လေးနက်တည်ကြည်နေသည့် ငါးေလးကို ကြည့်ကာ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။
“စိတ်မပူပါနဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်”
“ခင်ဗျား တစ်ခုခုမှားနေတာကို သတိမထားမိဘူးလား”
“ ခင်ဗျား ချောင်းဆိုးခဲ့တာကို ကျွန်တော် သတိထားမိတယ် အအေးမိနေလို့လား”
မတော်တဆ ကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် သူက ထိုအရာကို မေ့တော့ မလို့ပင်။
“အပူချိန်က နည်းနည်း နိမ့်လို့ ထင်တယ်”
“ခင်ဗျား တစ်ခုခုမှားနေတာကို သိနေတာတောင် ပုံမှန် နေမကောင်းဘူးလိုထင်နေတယ် ဒါမဟုတ် ခင်ဗျားရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က နေမကောင်းဖြစ်နေတာကို ပုံမှန်လို့ထင်နေတာလား”
“…”
“တော်ပြီ ခင်ဗျား စိတ်စွမ်းအင် အပြင် အခြားဘယ်နေရာက ခံစားရသေးလဲ”
ဖုယွမ်ချွမ်းက ရှင်းပြလာသည်။
“ဘာမှ မခံစားရပါဘူး အဲ့ကိစ္စကြောင့် စိတ်စွမ်းအင်က အဓိကပြသာနာ မရှ်ိရင်တောင် ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ အချို့အရာတွေက ရှိနေမှာပဲလေ”
“ကုသရေးခန်းမှာ အချိန်မှန် နေလိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ”
သူ့အခြေအနေက ယောင်ယောင် လောက် မဆိုးပေ။ ယောင်ယောင် က သူ့အသက်ဆက်ရန်အတွက် သရေစာတွေနှင့် စမ်းရေကို မှီဝဲနေရသည့်အပြင် အခြားစမ်းသပ်ထုတ်ကုန်တွေကိုလဲ အသုံးပြုနေရသေးသည်။
သူကတော့ ကုသရေးခန်းမှာ အချိန်မှန် နေလိုက်လျှင် ကောင်းသွားပါလိမ့်မည်။
အခုတော့ အမည်သိ ပစ္စည်းက သူ့ထဲတွင် ပုန်းကွယ်နေပြီး ထိုအရာကို ထုတ်ဖော်နိုင်သည့်အချိန်ထိ သူ့ရောဂါအဟောင်းတွေဖြင့် ရှောင်ယွီကို နှစ်သိမ့်နိုင်သေးသည်။
ထို့ပြင် ထိုအမည်မသ်ိသည့် အရာကို ဖော်ထုတ်ရန် နောက်မကျသေးပေ။
ဖုယွမ်ချွမ်းက ရှောင်ယွီ၏ ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ကာ ချော့မော့ပြောဆိုလိုက်သည်။
“ကိုယ့်ကျန်းမာရေးကို ကိုယ် ကောင်းကောင်း သိပါတယ် အခုတလော ကိုယ်အလုပ်တွေရှုပ်နေလို့ ကုသရေးခန်းကို မလာဖြစ်တာ အခုတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်လည်ကုသလိုက်မယ်လေ ဟုတ်ပြီလား”
