Chapter 150
ဖုယွမ်ချွမ်းက မလှုပ်သလို စကားလည်းဆက်မပြောပေ။
ဓားမြှောင်ကိုင်ထားသော လက်မှာ ရုတ်ခြည်းဆိုသလို လျင်မြန်စွာ ပြေလျော့ပြီး ကျသွားသော်လည်း ကျွင်းချင်ယွီက တခဏချင်းပင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ဖုယွမ်ချွမ်းက တစ်ချိန်လုံး မျက်တောင်တစ်ချက်ပင် မခတ်ပေ။
ဖုယွမ်ချွမ်းကပြောသည် ။
"ဒီမှာ အချိုပွဲနံ့သင်းနေတာပဲ၊ အချိုပွဲဆိုင်နဲ့ မဝေးလောက်ဘူး"
ဓာတ်လှေကားတစ်ခုရှိလေရာ ပစ္စည်းများကို အိမ်တံခါးအရောက် ပို့ဆောင်ရန် အားထုတ်မှုအများကြီး မလိုအပ်ချေ။ ထို့အပြင် လူအင်အားနှင့် ပစ္စည်းအရင်းအမြစ်များစွာလည်း မလိုအပ်ပေ။
ထိုစကားကိုကြားပြီး ကျွင်းချင်ယွီက မျက်နှာလွှဲကာ ထွက်သွားတော့သည်။
တံခါးပိတ်သံအကျယ်ကြီးက ဝုန်းခနဲထွက်ပေါ်လာသည်။
သဘောတူသည်၊ မတူသည်ကိုလည်း မပြောသွားခဲ့ပေ။
တံခါးနားရှိ ကြွေပုလင်းလေးက ကော်ဇောထက်ကိုပြုတ်ကျသွားသည်အား ဖုယွမ်ချွမ်း စောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကြွေပုလင်းက နှစ်ပတ်မျှလိမ့်သွားသော်လည်း ကွဲမသွားခဲ့ချေ။
မထွက်သွားမှီက ရှောင်ယွီ၏ မျက်လုံးများကို ပြန်တွေးရင်း ဖုယွမ်ချွမ်း ပြန်လှဲချလိုက်သည်။
ဤငါးလေးက နည်းနည်းတော့ဆိုးသည်။
ချစ်စရာလည်းကောင်း၏။
ကျွင်းချင်ယွီက စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ထွက်သွားရာ စားပွဲထိုးကို ဝင်တိုက်လိုက်သည်။
စားပွဲထိုးက ကမန်းကတန်း ထွက်လာပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ "မင်္ဂလာပါ "
"သူ့ရဲ့အော်ဒါကို ပို့ပေးလိုက်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့"
ထိုအကြောင်းကို တွေးပြီးနောက် ကျွင်းချင်ယွီက "မေ့လိုက်တော့ "
"အာ?"
စားပွဲထိုးလေးက နေရာတွင်အေးခဲနေပြီး ကျွင်းချင်ယွီသူ့ဘေးမှ ဖြတ်သွားသည်ကို ခံစားမိသော်လည်း စေ့စေ့မကြည့်ရဲချေ။ ခြေသံကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မကြားရသဖြင့် အချိန်အတော်ကြာအောင် ခေါင်းမမော့ရဲဘဲ ထိန်းထားရသည်။
