Chapter 41
အတန်ငယ်ကြာသောအခါ ကျွင်းချင်ယွီသူ့ခေါင်းလေးကိုစောင်းကာ ဖုယွမ်ချွမ်းပုခုံးပေါ်တွင် မှီလိုက်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်မနေတော့ချေ။
တစ်နာရီလောက်ကြာပြီးသည့်အခါ အပြင်ကို ဆက်တိုက်ကြည့်နေရသည်မှာ ပျင်းဖို့ကောင်းလာ၏။
ထိုအခြေအနေကိုမြင်သောအခါ ဖုယွမ်ချွမ်း မေးလိုက်လေသည်။
"ဗီဒီယိုကြည့်မလား…၊ရုပ်ရှင်ကြည့်မလား…” ထွက်လာစဥ်က ငါးကန်မယူလာခဲ့မိပေ။ မဟုတ်လျှင် ငါးလေး မပျင်းတော့ဘဲ ရေထဲတွင်ရေစိမ်ကာ ပူဖောင်းမှုတ်ရင်း ဆော့နေ၍ရလေသည်။
ကျွင်းချင်ယွီ ခေါင်းခါပြကာ စတိုးဆိုင်အကြောင်းကိုသာ တွေးလျက် မေးလိုက်၏။
“ပြင်ဆင်တာက ဘယ်လောက်ကြာဦးမှာလဲ…”
"မပြောတတ်ဘူး…၊ ပြင်မယ့်အဖွဲ့ပေါ်မူတည်သေးတယ်…” ဖုယွမ်ချွမ်း သူ့ဉာဏ်ရည်တုစက်ကိုသုံးကာ အပြင်အဆင်အချို့ကိုရှာပြီး ရှောင်ယွီကိုပြလိုက်၏။
“ကြိုက်တာရွေးကြည့်လေ အဲ့ဒါဆိုတန်းပြင်လို့ရပြီ…”
ကျွင်းချင်ယွီ ပုံအချို့ကိုကြည့်ကာ ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်နေသောကြောင့် ပြောလိုက်သည်။
“ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ လုပ်ပေးပါ…၊ မြန်လေကောင်းလေပဲ…”
ဆိုင်မြန်မြန်ဖွင့်ရလျှင် ဝမ်ချန်းယောင်ကို မြန်မြန်ခေါ်၍ရမည်။
ဖုယွမ်ချွမ်းကပြောသည်။
"ဟုတ်ပါပြီ၊ ကိုယ် ပြင်ဆင်ဖို့လူရှာလိုက်ဦးမယ်…"
ပြင်ဆင်ပြီးလျှင် ဝမ်ချန်းယောင် လာလို့ရပြီဖြစ်သည်။
ကျွင်းချင်ယွီ တွေးလျက် ပြောလိုက်၏ “ ဝမ်ချန်းယောင်က ကြယ်တာရာဓားပြဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အန္တရာယ်ဖြစ်စေနိုင်လား…”
ဤနေရာကို ခရီးသွားအနေနှင့် လာသူကတော့ မရှိတော့ပေ၊၊ သို့ပေမယ့် ငှါးထားသည့်စာချုပ်များမှာ မကုန်သေးရကား တစ်ချို့ဆိုင်တွေမှာ ဖွင့်ဆဲရောင်းဆဲဖြစ်သည်။
ထိုသို့မေးရခြင်းမှာ ဝမ်ချန်ယောင်ကိုကြောက်၍တော့မဟုတ်ပေ၊ အခြားသူများကိုပါ ထိခိုက်မည် စိုးရိမ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
