Chapter 152 (End)
အချိန်ကမောက်ကမဖြစ်မှုနှင့် ဆိုင်သော ကိစ္စရပ်များတွင် ကြယ်တာရာနည်းပညာများဖြင့်ပင် မဆောင်ရွက်နိုင်ပါက အကောင်းဆုံးနည်းမှာ ရှုထောင့်တစ်ခုအား အရင်ရှေ့တန်းတင်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ပြည့်စုံလာမည်ဖြစ်သည်။
ဤအရာမျိုးက အချိန်ယူရသည်။
သို့သော် ကျွင်းချင်ယွီသည် ကိရိယာပစ္စည်းများနှင့် အခြားအရာများကို အားမကိုးပေ။သူက နေရာလွတ်ကိုသာ အားကိုးသည်။
၄င်းက ဉာဏ်မမှီဘဲ မကြာခဏကြိုးစားကြည့်ရန် မကောင်းပေ။အမှားဖြစ်နိုင်ချေ အလွန်မြင့်မားသည်။
ကျွင်းချင်ယွီသည် ဖုယွမ်ချွမ်း၏ ပခုံးကို မှီကာ ဒေတာအပါအဝင် သူ့လက်ထဲမှ စမ်းသပ်မှု မှတ်တမ်းများကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
အထက်ဖော်ပြပါ စကားလုံးများသည် သူ့ဒေါသအားပိုတိုးလာစေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာချက်အချက်အလက်များကလည် ပို၍ ဝေးသထက်ဝေးကွာလာသည်။ အိပ်မက်တွေအကြောင်းပြောရသည်မှာ ကောင်းကင်မှပိုင်မုန့်ကြီး ပြုတ်ကျလာသလိုပင် လုံးဝအစစ်အမှန်မဟုတ်သည့် ခံစားချက်ကို ပေး၏။
အဆုံးကိုကြည့်လိုက်ရာ
နောက်ဆုံးစာကြောင်းသည် ဤသို့ဖြစ်၏။ သီအိုရီက အလုပ်မဖြစ်ပါ။
ကျွင်းချင်ယွီ : "..."
ကျွင်းချင်ယွီက စမ်းသပ်မှုအချက်အလက်များကို မထူးခြားသကဲ့သို့ ခြုံငုံပြီး ကြည့်လိုက်သည်။
အမြင်အာရုံခန့်မှန်းခြေသည် တစ်ဆယ်စင်တီမီထက်ပိုသည်။
သီအိုရီအလုပ်မဖြစ်ခြင်း၏ အယူအဆကိုလည်း ၄င်းတွင် ထည့်သွင်းထားသေးသည်။
သူက အချိန်အတော်ကြာအောင် အလကားသက်သက် ကြည့်နေခဲ့ခြင်းပင်။.
ကျွင်းချင်ယွီသည် စမ်းသပ်မှုအချက်အလက်များကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ထပ်မကြည့်ချင်တော့ပေ။
ဖုယွမ်ချွမ်းက သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ငါးငယ်လေး၏ဆံပင်ကို ပွတ်လိုက်ကာမေး၏။ "ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
