Chapter 64
ကောက်ရိတ်သိမ်းပွဲတော်နေ့တွင်။
မြို့တော်သည် မြို့စားမင်းပိုက်နက်နှင့် အနည်းငယ်ကွာဝေးသည့်အတွက် မနက်စောစောထွက်ရန် လိုအပ်သည်။ မေသည် ဘန်နှင့်ဆာစီးနီယာနှစ်ယောက်တည်း ကောက်ရိတ်သိမ်းပွဲတော်ကို သွားမည်စီစဉ်ထားသည်ကို သိသွား၍ဆာစီးနီယာကိုပြင်ဆင်ပေးမည်ဟု တာဆူလို့နေသည်။ မေသည် ဆာစီးနီယာကို ကူညီမည်ဟုဆိုကာ သူ၏အင်္ကျီလက်ကိုဆွဲတင်လိုက်သည်။ ဆာစီးနီယာသည် ဘာမျှမလုပ်ဘဲနေခြင်းက ကူညီပေးသလိုပဲဟုပြောလိုက်သော်လည်း မေသည်လက်မလျှော့ပေ။
“အခုက အိပ်နေဖို့အချိန်မဟုတ်တော့ဘူး” မေသည် ဆာစီးနီယာ၏တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ရင် အော်ပြောလိုက်သည်။
ကောင်းကင်တွင် လအလင်းရောင်မျှမျှဖြင့် အပြာရောင်သန်းနေဆဲပင်ဖြစ်သည်။
“ဟင် မနက်အစောကြီးပဲရှိသေးတာကို…”
ဆာစီးနီယာသည် အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် သူ၏မျက်လုံးများကို ပွတ်သပ်နေသည်။ အိပ်ရေးမဝသည့်အတွက် သူ၏မျက်လုံးများ မဖွင့်နိုင်ဖြစ်နေသည်။
“အဆင်သင့်လုပ်ထားလိုက်တော့ အခုကစပြီး ကြိုးကြိုးစားစားလုပ်ရတော့မှာ”
“ကျွန်မလည်း ကူညီမယ်”
ဗားန်သည် ရေချိူးခန်းထဲသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ဝင်သွားကာ ရေချိုးကန်ထဲမှရေဘားကိုဖွင့်၍ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆာစီးနီယာသည် အိပ်ရေးမဝ၍မျက်လုံးမပွင့်တပွင့်ဖြင့် သူတို့ကိုကြည့်နေသည်။ ဗားန်နှင့်မေသည် အလွန်ပင် တက်ကြွနေကြသည်။
‘အာ ငါမပြောဘဲနေလိုက်ရမှာ’
ဆာစီးနီယာသည် မည်သည်မျှမပြောဘဲ စံအိမ်တော်မှပျောက်သွားလျှင် စိုးရိမ်နေကြမည်စိုးသည့်အတွက် ပြောပြခဲ့သည်။ သို့သော် ယခုတော့နောင်တရနေလေပြီ။ သူတို့ကိုဘာမျှမပြောချင်သည့်အတွက် သူ၏မျက်နှာကိုသာ ခေါင်းအုံးနှင့်ကာထားလိုက်သည်။
