I raised him.80
"အိုး…မင်းကြည့်ရတာ သိပ်ကျန်းမာ နေပုံပဲ"
လိုင်မာဖီးရပ်စ် ၏ မျက်လုံးများသည် ထူးဆန်းစွာ တောက်ပနေသည်။ သူ့အကြည့်တွေက သံသယတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသလိုပင်။ ဘန် သည် လိုင်မာဖီးရပ်စ် ရိပ်မိသွားမှာစိုး၍ ချွေးစေးများ ပျံလာရသည်။
'ငါ အခု မိသွားလို့မဖြစ်သေးဘူး"
ကံကောင်းစွာပင် အိမ်ရှေ့စံသည် ဘာစကားမှ ဆက်မပြောပေ။ သူသတိမထားမိဟန် မတူပေ။
ဒီအစီအစဥ်ကို ဘယ်သူက ခန့်မှန်းနိုင်မှာလဲ… ဧကရာဇ်တောင်မှ ယုံနေတဲ့ဟာ…
"အရှင့်သားကို ကျွန်တော် ပြောစရာရှိပါတယ်"
"ဘာပြောချင်လို့လဲ"
“ကျွန်တော် အခု ပြောလို့မရဘူး… နောက်နှစ်ရက်မြောက်နေ့ ကျရင် မနက် ၁ နာရီမှာ ဂါဆန်းခြံကို လာပေးပါ"
"ငါ့ကို အမိန့်ပေးနေတာလား"
အဓိပ္ပါယ်မဲ့သော စကားကြောင့် လိုင်မာဖီးရပ်စ် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားရသည်။
“အဲ့ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး…အင်ပါယာကို တွေးပြီး အရှင့်သားက ရှေ့ကို ခြေတစ်လှမ်းလေး တိုးဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်… အဲ့ဒီအခါကျရင် ကျွန်တော် အားလုံးပြောပြပါ့မယ်…ဒီအင်ပါယာအတွက် ကျွန်တော့် အသက်ကိုတောင် စွန့်နိုင်တယ်ဆိုတာ အရှင့်သား ယုံပေးပါ"
ဘန် ၏ တည်ကြည်လေးနက်သော မျက်လုံးများကြောင့် လိုင်မာဖီးရပ်စ် ၏ မျက်နှာထား ပျော့ပြောင်းသွားသည်။
"မင်း ငါ့ကို ဒီလို တိုးတိုးလေး ပြောနေတာဟာ ဧကရာဇ်မင်းမြတ် မသိသင့်တဲ့ ကိစ္စမို့လို့လား"
“အရှင့်သား… ကျေးဇူးပြုပြီး ပူးပေါင်းပေးပါ”
ထို့နောက် ဘန် သည် စကားအကြာကြီး မပြောနိုင်တော့ဘဲ ယဉ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်ပြီး နေရာမှ အမြန်ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။နေရာတိုင်းတွင် မြို့စားမင်း ၏ မျက်စိများ၊ နားများ အများအပြား ရှိသောကြောင့် လိုင်မာဖီးရပ်စ် နှင့် ကြာရှည်စွာ စကားပြောဆိုလိုက်လျှင် မိသွားပေလိမ့်မည်။
