I raised him 102
မြို့စားမင်းခြံမြေထဲသို့ ညနေခင်းတွင် လိုင်မာဖီးယပ်စ် ရောက်လာခဲ့သည်။ အင်ပါယာနှင့် နေ့တဝက်ကျော်မျှ ဗားန်နှင့် ပတ်သက်ကာ ပြောဆိုခဲ့ရသဖြင့် ပင်ပန်းနေသည်။ သူမဘေးတွင် သူ မရှိလျှင် ဘာမှ မလုပ်ပေးနိုင်သည့်အတွက် သူမကို သူ၏ဘေး နန်းတော်ထဲသို့ ခေါ်ထားရန် ခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားနေသည်။
မြို့စားမင်းခြံထဲသို့ရောက်သည်နှင့် ဗားန်ကို သူရှာဖွေနေသည်။ သူမ၏ ချောမောလှပသည့်မျက်နှာလေးနှင့် မထိခိုက်မိသော ခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့ရှိပြီးမှသာ သူ့ရဲ့ နှလုံးသားတွင် လေးလံနေမှုများမှာ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ် သွားသည်။
"မမလေး ဆာစီးနီယာက ကျွန်မကို ကယ်လိုက်တာပါ။ မမလေးသာ မရှိရင် ဂိုထောင်ထဲမှာ ကျွန်မ ပြာကျနေလောက်ပြီ"
ဗားန်မှာ ယမန်နေ့မှ အဖြစ်အပျက်ကို သတိရပြီး မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ အမှန်တကယ်လည်း မီးခိုးများကို ဖြတ်ကာ ဝင်လာသော ဆာစီးနီယာမှာ ဂိုထောင်ထဲတွင် လဲကျနေသော သူမအတွက် နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်မတွေ့နိုင်သော ကယ်တင်ခြင်း အလင်းရောင် ပင်ဖြစ်သည်။
လိုင်မာဖီးယပ်စ်က ဗားန်၏ တုန်ယင်နေသော လက်လေးများကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်ကာ ကြင်နာစွာ တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
"ကိုယ်မင်းရဲ့ ကယ်တင်ရှင်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း သေချာပြောပြီး နောက်တစ်ခါ သူ ကယ်စရာမလိုတော့ဘူးဆိုတာ ပြောပြလိုက်မယ်"
"ရှင်? အရှင့်သား..."
ဗားန်မှာ တုန်ရီသော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်ရင်း မြင့်တက်လာသော မျှော်လင့်ချက်များကို လျစ်လျူရှုထားရသည်။ 'အကယ်၍များ' ဟူသည့် ခံစားချက်မှာ သူမကို လိုချင်မှု ဖြစ်စေသော်လည်း လက်တွေ့ဘဝ၏ ကွာခြားမှု တံတိုင်းက မြင့်မားလွန်းလှကာ မဖြစ်နိုင်သလောက်ပင်။ သူမကိုယ် သူမ ကြိမ်းမောင်းလိုက်မိသည်။
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ အခုအချိန်ကစပြီး ကိုယ်ကပဲ မင်းကို ကယ်မှာမို့လို့ပဲ"
