Chapter 117
အဓိကဇာတ်လိုက်က ငါ့ကိုစွဲလမ်းနေတယ်
Chapter 117
လွန်ခဲ့သည့်မိနစ်အနည်းငယ်က။
‘အား’
ဆာစီးနီယာ၏မျက်လုံးများသည် ဖွင့်ထားသော်လည်း အမှောင်ထုကိုသာ မြင်တွေ့နေရသည်။ သူ၏မျက်လုံးများ ဖွင့်ထားသည်လား ပိတ်ထားသည်လားကိုပင် အသေအချာပြောရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။
ထိုအဖြစ်အပျက်မျိုးကို ရင်းနှီးနေသည်။ အရင်ကသိုလှောင်ရုံထဲတွင် ထိုကဲ့သို့အဖြစ်အပျက်မျိုး ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်။ ယခုအဖြစ်အပျက်များသည် အိပ်မက်မဟုတ်ကြောင်း အသိဝင်သွားသည်။ သူသတိမေ့ခဲ့သည့် အချိန်တုန်းက အခြေအနေမျိုးနှင့်တူနေသည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်နေသည့် နာကျင်မှုများမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။
‘ငါသွားမှဖြစ်မယ် ဒီကထွက်ရမယ်’
ဆာစီးနီယာသည် နံရံကိုတွန်းကန်၍အတင်းရုန်းသော်လည်း မလွတ်မြောက်ပေ။ သို့သော် လက်မလျှော့သေးပေ။
“ဆာစီးနီယာ”
သူမ နာမည်ကိုခေါ်နေသည့်အသံကို နားထဲတွင်ကြားနေရသည်။ ထိုအသံမှာ ဘန်၊ မေနှင့် ဗားန်တို့၏အသံဆိုသည်မှာ အသေအချာကိုသိနေသည်။
ထိုနေရာမှလွတ်မြောက်အောင် ရုန်းထွက်၍ သူတို့ဆီသွားချင်သော်လည်း မရပေ။ မီးထဲရောက်နေသည့် သူ့ကိုယ်သူအပါအဝင် တခြားသူတွေကိုပါ အန္တရာယ်ကင်းအောင် ဆုတောင်းပေးနေမိသည်။
‘ဟာ ဟာ…’
ဆာစီးနီယာသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နံရံနှင့်ဝင်တိုက်လို့နေသည်။ အမှောင်ထုထဲတွင် မည်သို့်မှလှုပ်မရယှက်မရပင် ဖြစ်နေသည်။
‘သေစမ်း..ဒီကနေထွက်လို့ရအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ’
ထို့နောက် ဆာစီးနီယာ ထုးဆန်းသည့်ဆူညံသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ မည်သည်မည်ဝါဟု သဲသဲကွဲကွဲမသိရသောအသံသည် လှိုင်းသံသို့မဟုတ် တစ်ခုခုလောင်ကျွမ်းနေသည့်အသံနှင့်တူသည်။
