kaldırılan kitabım abimin arkadaşı (+18)
-Ne yapmalıyız? Yakalanırsak kötü olur.
Gökhan sessiz kaldı.
-sakin ol.
Ben heyecanlandım ve korktum.
-Gökhan abi bişi desene!
Gökhan bana döndü. Üstüme doğru yürüdü.
-ne yapıyorsun?
Ellerimi tuttu ve ben...
Havaalanında elimde bavulla bekliyordum. Bir telefonum olmadığı için abimle iletişim kuramiyorduk. Sahi onu nasıl taniyacaktim ki? Onu en son 10 yaşındayken görmüştüm. Ziyarete en son o zaman gelmişti. Üniversiteye başladıktan sonra bir daha hiç ziyarete gelmedi.
"Selin!"
Adımı duyup arkamı döndüm. Abim... Aradan gecen 5 seneye rağmen tanınmayacak kadar değişmemişti.
Abim hızlı adımlarla geldi ve bana sarıldı. Temastan pek hoslanmazdim ve aşırı derecede rahatsız olmuştum. Ama düşününce.... O abimdi. Benim Kahramanım. Beni kurtarmaya gelmişti. Hatta kurtarmıştı bile. Ona geri sarıldım.
Sıkı bir sarilmanin ardından bana baktı.
"Çok güzelleşmişsin. Tam bir genç kız olmuşsun." "Sen de değişmişsin." "Spora başladım biraz. Üniversite hayatı falan derken insan aynı kalmıyor."
Abimin yanındaki çocuğa baktım. Sarışın yeşil gözlü abimle hemen hemen aynı boylarda ama abimden çok daha iyi bir vücuda sahip olan çocuk ona baktığımı fark edince gülümsedi ve elini uzattı.
"Gökhan."
Gökhan... Gökhan'ı tanıyordum. Abim her ziyarete geldiğinde onu ballandıra ballandıra anlatırdı. En yakın arkadaşı oydu. İstanbulda kaldığı yatılı okulda tanışmışlardı. Ordan beridir hiç ayrılmamışlardı.
Küçükken abim ziyarete her geldiğinde onunla aynı odada kalırdık. Vehmi de bu yüzden gelip beni rahatsız edemezdi. Abimle sabahlara kadar istanbuldski hayatını konuşurduk. En çok Gökhan'ı anlatırdı. Sürekli o Gökhan ve benim yaşadığımız küçük bir hayat düşünürdüm. Görmeden sevmiştim Gökhan abiyi. Hatta hayatımda tek sevdiğim iki erkek abim ve Gökhan abiydi. Ve şimdi hep hayalini kurduğum adamın karşısındayım.
