Liza

21.

Πήγαινα πανικοβλητη πάνω κάτω στους διαδρόμους του νοσοκομείου.

"Εάν πάθει κάτι ο μπαμπάς μου να βρει καραβι να φύγει" ειπα μέσα στα νευρα μου και προφανώς απευθυνόμουν στον Λουκά.

Η μαμά καθόταν σε μια καρέκλα και δεν μίλαγε καθόλου.

Σε κάποια φάση σηκώθηκε όρθια και πληκτρολόγησε στο κινητό της έναν αριθμό.

"Ποιον παίρνεις;" την ρώτησα ενώ πήγα κοντά της.

Μου έκανε νόημα να κάνω ησυχία.

"Καλησπέρα" ειπε η μαμά

Anna's POV:

"Τι ευχάριστη έκπληξη" ειπε ο Πέτρος από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.

"Τι κανείς Πέτρο μου;" ειπα και η Λιζα με κοίταξε με ένα παράξενο βλέμμα.

Καπως με φρικάρει το γεγονός ότι ξέρει σχεδόν τα πάντα. Και ποσό μάλλον για εμένα και τον Πέτρο.

"Καλά είμαι ρε Λιζακι εσυ;" ρώτησε ο Πέτρος και χαμογέλασα.

Είχα να τον δω πολλά χρόνια η αληθεια είναι. Από τον γάμο μου νομίζω.

"Σχεδόν καλά είμαστε. Θέλω μια χάρη όμως" ειπα και υπήρξε σιωπή από το ακουστικό του Πέτρου.

"Έγινε κάτι;" ρώτησε και έκατσα πάλι στην καρέκλα του νοσοκομείου.

"Ο Λουκάς έγινε" ειπα και ξεφυσηξε.

"Πέτρο, πυροβόλησε τον Τζει. Ψαξτον και βρες που κρύβεται αυτός ο μπάσταρδος. Τόσο καιρό δεν μας είχε ενοχλήσει. Γιατί τώρα;" ειπα και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου.

Καιρό είχα να κλαψω.

"Θα τον βρω Λιζακι. Μην αγχώνεσαι. Ότι χρειαστείς πάρε με τηλέφωνο" ειπε ο Πέτρος και κλείσαμε το τηλέφωνο.

"Μαμά..." ειπε η Λιζα και έκατσε δίπλα μου.

Την πηρα αγκαλιά και εκείνη εγυρε το κεφάλι της στον ώμο μου.

"Θα γίνει καλά ο μπαμπάς;" ρώτησε η Βετα ενώ ήρθε και αυτή κοντά μου.

"Ναι αγάπη μου. Μια χαρά θα είναι" απάντησα χωρίς να ξέρω την αληθεια. Μου είχε πάει και εμένα το σκατο στην καλτσα αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στα κορίτσια.

"Εφερα καφέδες" ειπε το παιδί που ήταν μαζί με την Λιζα. Πολύ ωραιο παιδί. Ποσό είναι; Μεγάλος φαίνεται.

"Ευχαριστω" ειπε η Λιζα και πήρε τον έναν καφέ από το χερι του.

Ήρθε προς το μέρος μου και μου έδωσε τον άλλον καφέ ενώ χαμογέλασε.