Liza

40.

Ήχος τηλεφώνου...

Η μαμά κοίταξε έντρομη την οθόνη του κινητού της ενώ το πήρε στα χέρια της.

Το σήκωσε και το έβαλε στο αυτί της.

"Έλα όλα καλά;" ρώτησε αγχωμένη και μετά από λίγο έκλεισε το κινητό.

Με κοίταξε στα μάτια. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Κορίτσια θα πάτε για λίγο πάνω;" ρώτησε η μαμά και την κοίταξα με σουφρωμένα φρύδια.

"Τι έγινε;" την ρώτησα και εκείνη μου χαμογέλασε πίκρα.

"Μαμά που είναι ο μπαμπάς;" ρώτησε η Βετα και κοίταξαν η μια την άλλη.

Ο χρόνος σταμάτησε. Τα χέρια μου ήταν βαριά και τα πόδια μου δεν τα ένιωθα καν. Περίμενα απλά να ακούσω το χειρότερο.

Κοίταζα την μαμά μέσα στα μάτια. Κρεμομουν κυριολεκτικά από τα χείλη της περιμένοντας να ξεστομίσει αυτό που δεν ήθελα να ακούσω.

"Έρχεται αγάπη μου. Απλά έχει χτυπήσει λίγο και δεν θέλει να τον δείτε με αίματα" είπε σχεδόν ανακουφισμένη η μαμά και έβγαλα και εγώ μια τεράστια ανάσα ανακούφισης.

Άρχισα να συνέρχομαι και να βρίσκω πάλι τους φυσιολογικούς παλμούς μου.

"Μαμά, είμαστε μεγάλα κορίτσια πλέον. Νομίζω μπορούμε να αντέξουμε στην εικόνα του αίματος" είπε η Βετα και χαμογέλασα.

Δηλαδή τι; Τον σκότωσαν; Παλέψανε; Ποιος έχασε; Τι γίνεται;...

"Έρχονται και οι δύο έτσι;" ρώτησε η Χριστίνα αγχωμένη την μαμά και εκείνη έγνεψε καταφατικά.

Πάλι καλά...

Σκέφτηκα.

Το τηλέφωνο της Βετας χτύπησε στον επάνω όροφο και έτρεξε να το σηκώσει.

Εκείνη την ώρα κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα και γυρίσαμε όλοι να δούμε ποιος θα μπει.

Το θέαμα δεν ήταν και τόσο ωραίο.

Ο μπαμπάς και ο Γιάννης ήταν μέσα στα αίματα. Ο Γιάννης κούτσαινε και τα ρούχα τους είχαν λερωθεί.

Έτρεξαν όλοι κατευθυαν πάνω τους να τους βοηθήσουν να καθίσουν κάπου χωρίς να λερώσουν τα πάντα.

"Πάω να φέρω να τους καθαρίσουμε" είπα και έτρεξα προς τις σκάλες.

Ανέβηκα δύο σκαλιά και πάγωσα με την εμφάνιση της Βετας στην αρχή της σκάλας.