Liza

28.

Ήταν Κυριακή. Τα σχολεία ξεκινούσαν αύριο.

Είχαμε μπει ήδη σε ένα πρόγραμμα με την Βετα.

Η μαμά μαγείρευε για αύριο και ο μπαμπάς καθόταν στον καναπέ του σαλονιού και έβλεπε τηλεόραση.

Η Βετα ήταν στο δωματιο της και έκανε μια επανάληψη τα μαθήματα.

Εγώ καθόμουν στο δωματιο μου και έκανα μια εργασία που την είχα αφήσει για τελευταία στιγμή ως συνήθως.

«ήχος κινητου»

"Ναι;" απάντησα αφού είδα άγνωστο νούμερο στην οθόνη.

"Λιζακι ο Νίκος είμαι. Ο φιλος του Νέιτ τι κανείς;" με ρώτησε ο Νίκος και το εβαλα σε ανοιχτή ακρόαση ενώ το τοποθέτησα δίπλα στο λαπτοπ μου αφου συνέχισα να πληκτρολογω αφοσιωμένη την εργασία μου.

"Καλά είμαι εσυ;" απάντησα αδιάφορα και συνέχισα αυτό που έκανα χωρίς να δίνω κάποια σημασία.

"Μήπως είσαι με τον Νέιτ;" με ρώτησε και τότε ξεσκαλωσα από την οθόνη του λαπτοπ.

Κοίταξα το κινητό μου και το έπιασα στα χέρια μου.

"Όχι γιατί;" ειπα διστακτικά και υπήρξε σιγή στο τηλέφωνο για λίγα δευτερόλεπτα.

"Νίκο τι έγινε;" τον ξανά ρώτησα αφού είδα ότι δεν είχε σκοπό να απαντήσει.

"Τίποτα όλα καλά απλά τον παίρνω τηλέφωνο και δεν απαντάει" ειπε και η καρδιά μου σφυχτηκε.

"Εντάξει, αν μάθεις κάτι πάρε με τηλέφωνο" ειπα

"Και εσυ το ίδιο" μου απαντησε και έκλεισα το τηλέφωνο ενώ το άφησα στο γραφείο και σηκώθηκα όρθια πηγαίνοντας στο δωματιο της Βετας.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα όταν άκουσα το ναι πρωτα.

"Τελείωσες;" με ρώτησε η Βετα εννοώντας την εργασία για αύριο.

"Ναι" της ειπα μονολεκτικά και κάθησα δίπλα της στο κρεβατι όπου καθόταν.

"Τι έγινε;" με ρώτησε και ακούμπησε το χερι της στο πόδι μου.

"Με πήρε τηλέφωνο ο Νίκος ο φιλος του Νέιτ" ειπα σχεδόν αδιάφορη αλλά με περιέργεια στον τόνο της φωνής μου.

"Τι ήθελε;" με ρώτησε και τέντωσε το χερι της δίπλα στο κωμοδινο για να ανοίξει το συρτάρι.

Άρπαξε μια σακούλα πατατάκια και τα έβαλε ανάμεσα μας ενώ επανήλθα στην προηγούμενη της στάση.