Liza

11.

Χαμογελουσα σαν καθυστεριμενο από την ώρα που μπήκα μέσα στο σπίτι μέχρι που ξαπλωσα με τις πιτζάμες μου στο κρεβατι.

Μύριζα το άρωμα του παντού πάνω μου.

Και καπως έτσι με πήρε ο υπνος.

(...)

"Καλημερα" ειπε η Βετα ενώ μπηκε στο δωματιο μου.

"Καλημερα" της ειπα και γω ενώ έφτιαχνα τα πράγματα μου για να φύγουμε για Νεα Υόρκη.

Στην Νεα Υόρκη ζούσαν οι φίλοι της μαμάς και του μπαμπα οι οποίοι είναι πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και κάθε φορά τους φωνάζουμε θείο και θεία. Έτσι και τα παιδιά τους. Την μαιρη και τον βασιλη τα λέμε ξαδέρφια.

Η Μαιρη βέβαια είναι αδερφη της θείας απλά είχε πάρει την επιμέλεια εκείνη γιατί η μάνα της θείας και της Μαιρης δεν ήταν καλά στα μυαλά της. Την θεία την λένε Χριστίνα και τον θείο τον λένε Γιάννη.

"Είστε έτοιμες;" φώναξε η μαμά από τον διάδρομο ενώ από πισω την ακολουθούσε ο μπαμπάς με δυο βαλίτσες στα χέρια.

"Ναι" ειπα εγώ με την Βετα ταυτόχρονα και βγήκαμε από τα δωμάτια μας με μια βαλιτσα η κάθε μια στα χέρια μας.

"Φύγαμε" ειπε ο μπαμπάς και κατεβήκαμε κάτω ενώ βγήκαμε από το σπίτι και το κλειδωσαμε.

Μπήκαμε στο αμαξι και η μαμά έβαλε μουσική μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο.

-ήχος μηνύματος-

Μάνος:
Καλό ταξίδι αγάπη μου. Να προσεχείς και φρονιμα.

Εγώ:
Σε ευχαριστω μωρο μου.

Μάνος:
Περασα πολύ όμορφα εχθές. Με τρέλανες υπερβολικά πολύ.

Εγώ:
Χαιρομαι😉
Και εγώ περασα υπέροχα.

Μάνος:
Μπαίνω για μάθημα. Τελευταία ώρα. Θα τα πούμε έρωτα μου❤️

Εγώ:
Καλό μάθημα❤️

Έκλεισα το κινητό και τα μάτια μου επίσης. Δεν ήταν μακρυα το αεροδρόμιο αλλά αυτή η μισή ώρα ήταν ότι πρέπει.

(...)

Είχαμε φτάσει Νέα Υόρκη. Ούτε που κατάλαβα ποτέ φτάσαμε. Από την ώρα που μπήκαμε στο αεροπλάνο έκλεισα τα μάτια μου και τα άνοιξα όταν προσγειωθήκαμε. Ευτυχώς δηλαδή γιατί είχε ταρακουνηματα και θα ξέρναγα.

Η ώρα ήταν 4:30 το μεσημέρι και είμασταν έξω από το αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης στο οποίο μας περίμενε η Χριστίνα και ο Γιάννης.